“ฉันหายแล้ว..”
“แล้วยังไง”
มีนที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนเท้าเอวใส่ร่างสูงที่นอนแบหลาบนเตียงเธอหน้าตาเฉย
พอเธียรรู้ว่าเธอต้องอยู่คนเดียว เพราะไม่หลงเหลือใครให้ขอความช่วยเหลือ พ่อมีครอบครัวใหม่ส่วนผู้เป็นแม่ก็เสียไปเมื่อหลายปีก่อน จู่ๆ คนที่มองข้ามกันมานานแสนนานก็เริ่มไม่อยากมองข้ามผ่านเธออีกต่อไป
เพิ่งรู้ว่าใจร้ายกับคนที่ไม่ควรใจร้ายด้วยเลยสักนิดเดียว..
“ก็บอกว่าหายแล้วไง นายไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว” มีนพูดต่อด้วยสีหน้าเว้าวอนขอให้เขากลับไปก่อน
ต่อให้ลึกๆ ในใจจะไม่ใช่แบบนั้น แต่การเจอกันในวันที่เธอพร้อมกว่านี้มันคงจะดีกว่าเยอะเลย
“เอาหน้ามานี่ก่อน ขอเช็คว่าหายหรือยัง”
“หายแล้ว”
“มานี่”
มีนถูกมือของเธียรคว้าแขน พลางออกแรงกระตุกให้เธอลงไปนอนด้วย แต่มีนก็ฝืนไว้เพราะไม่อยากใกล้ชิดไปมากกว่า
ทั้งกลัวเขาติดหวัด แล้วก็กลัวติดเขาด้วยนั่นแหละ
“ไม่เอาเธียร..”
“แค่แปปเดียว”
สิ้นประโยคนั้
