หลายวันต่อมาที่มีนรู้สึกว่ามีอีกหนึ่งชีวิตเข้ามาปั่นป่วน เพราะตั้งแต่เธียรรู้ว่าห้องพักเธออยู่ไหน เขาก็ตามติดชีวิตเธอไม่พัก ทำเหมือนเงาตามตัวที่ไม่ว่าจะหลบหนีไปทางไหนเขาก็หาจนเจอ
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน..
มีนเผลอลอบถอนหายใจ เพราะรู้สึกประหม่าทุกครั้งเวลาได้ยืนเคียงข้างเขา
หลายครั้งที่สายตาผู้หญิงเก่าของเธียรมองเธอด้วยสายตาที่ใครก็มองออก ว่าคนเหล่านั้นกำลังเตือนสติว่าเธอไม่คู่ควรยืนข้างเขาแบบนี้ แต่เธียรก็มักจะเป็นฝ่ายเข้าหา โดยไม่สนสายตาใครทั้งสิ้น
“คิดจะมาฝากท้องห้องคนอื่นเขาทุกวันเลยหรือไง” มีนพูดเปรยขณะยืนเลือกของในโซนผัก โดยที่มีเธียรเดินตามติดแจ แต่เขาแทบไม่มีความรู้เรื่องการทำอาหารเลย
“ก็เธอทำกับข้าวอร่อย”
“อ่า เพราะทำอาหารอร่อยสินะ”
“เพราะอยากอยู่ด้วยก็เหตุผลนึง..”
สิ้นประโยคยอมรับของเธียรที่รู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ มันก็พลอยทำให้ใบหน้าขาวมีรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมา
“ส่วนของพวกนี้เดี๋ยว
