หญิงสาวในวัยสิบแปดปีหลังจากสูญเสียครอบครัวก็คิดว่าตัวเองจะไม่เหลือใคร..
กระทั่งได้ก้าวขาเข้ามาในบ้านราพณา ที่มีลูกชายถึงสามคนคอยช่วยดูแล ชีวิตที่ดูหม่นหมองก็กลับมีสีสันขึ้นมาซะยังงั้น
“พี่เธียรแน่ใจนะคะว่าทำเป็น”
“แค่เปียมันจะไปยากอะไร..”
“พี่เธียร”
ใบหน้าสาวเหยเก ไม่กล้าพูดตามตรงแต่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจน ว่าการเปียผมของเธียรมันหลุดโลกเกินไป
นอกจากจะดูไม่ออกว่าเป็นการถักเปียแล้ว การแบ่งผมทั้งสองข้างก็ยังไม่เท่ากันอีกต่างหาก
“อ่า พี่เธียรขย้ำผมหนูเหมือนก้อนขี้อะไรสักอย่างเลยค่ะ”
“ก้อน.. ก้อนอะไรนะ”
ปลายฟ้าในวัยสิบแปดปีนั่งมองตัวเองผ่านกระจกตรงหน้าแล้วแยกยิ้มแหยๆ
เพราะเหมือนผมเปียที่เธออยากได้ตอนจะไปทานข้าวเย็นกับคนในครอบครัวของราพณา จะกลายเป็นเปียก้างปลาที่น่าสงสารที่สุดในโลกเลย
“นี่ยัยตัวแสบ ฉันพยายามสุดฝีมือแล้วโว้ย” เธียรถึงกับถอนหายใจหนัก พลางยกมือขึ้นยอมแพ้แล้วหันไปมองสิงหร
