โซ่เสน่หาเมียบำเรอ

บรรยากาศการเปิดเทอมวันแรกของเด็กนักเรียนชั้นอนุบาล ณ โรงเรียนอนุบาลบ้านแสงดาว เด็กหญิงน้ำรินมองไปที่เพื่อนของเธอด้วยแววตาละห้อย ทุกคนล้วนแต่มีบิดามารดามาส่งเข้าโรงเรียนกันอย่างครบครัน จะมีเพียงก็แต่เด็กหญิงน้ำรินเท่านั้น ที่มีธารพิมลมารดาของเธอมาส่งที่โรงเรียนวันนี้ เด็กหญิงน้ำรินจึงเอ่ยถามมารดาด้วยความไร้เดียงสา เหมือนที่เธอเคยถามทุกครั้ง “คุณแม่คะ เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาหาน้ำรินคะ” เมื่อได้ยินคำถามที่บาดลึกเข้าไปภายในจิตใจ ใบหน้าสวยของผู้เป็นมารดาถึงกับเศร้าหมองลงทันที เมื่อบุตรสาวตัวน้อยถามถึงผู้เป็นบิดา “ถ้าน้ำรินเป็นเด็กดี เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาหาน้ำรินค่ะ” ธารพิมลกลั้นใจตอบคำถามบุตรสาว เพื่อซื้อเวลาไปเรื่อย ทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าบิดาของน้ำรินจะไม่มีวันกลับมาหาเธออย่างแน่นอน ที่ธารพิมลพูดเช่นนั้นก็เพราะต้องการซื้อเวลาไปเรื่อยๆ เพื่อรอให้น้ำรินโตพอที่จะรับรู้ความจริงเกี่ยวกับชาติกำเนิดของตนเอง ซึ่งธารพิมลก็หวังว่าเมื่อบุตรสาวทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว จะให้อภัยผู้เป็นมารดาเช่นเธอ “จริงเหรอคะคุณแม่ ถ้างั้นต่อไปน้ำรินจะไม่ดื้อไม่ซน คุณพ่อจะได้มาหาน้ำรินเร็วๆ” เด็กหญิงน้ำรินเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง ทำให้ธารพิมลต้องแอบน้ำตาคลอด้วยความทุกข์ใจ เพราะถ้าน้ำรินรู้ความจริงแล้ว เด็กน้อยคงจะผิดหวังเป็นอย่างมาก “จริงจ๊ะ แม่ว่าเราไปหาคุณครูกันดีกว่านะคะ วันนี้คนเก่งของแม่กำลังจะเข้าเรียนวันแรกแล้วด้วย” ธารพิมลแอบเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าออกมาด้วยความสงสารบุตรสาว ก่อนที่จะจูงมือน้อยๆ ของเด็กหญิงน้ำรินพาเธอเดินไปส่งให้กับคุณครูประจำชั้น “สวัสดีค่ะคุณแม่แล้วก็น้องน้ำริน” คุณครูเยาวเรศกล่าวทักทายธารพิมล และส่งคำทักทายไปยังลูกศิษย์คนใหม่ “สวัสดีค่ะคุณครู” เด็กหญิงน้ำรินรีบประนมมือไหว้คุณครูทันที ตามที่มารดาของเธออบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก ส่งผลให้คุณครูเยาวเรศยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับลูกศิษย์ตัวน้อย “ดิฉันฝากยัยน้ำรินด้วยนะคะ” ธารพิมลเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอยกมือไหว้คุณครูเยาวเรศเพื่อตอบรับคำทักทายของเธอ “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ที่นี่ดูแลเด็กทุกคนอย่างดี คุณแม่สบายใจได้เลยค่ะ” คุณครูเยาวเรศยิ้มอ่อนให้กับธารพิมล ซึ่งเมื่อเธอได้ฟังก็รู้สึกเบาใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวร่างบางจึงตัดสินใจหันหลังกลับ เพื่อกลับไปทำงานของตนเอง โดยที่ภายในใจก็ยังกังวล ด้วยกลัวว่าบุตรสาวตัวน้อยจะตื่นกับสถานที่ใหม่ และบุคคลรอบตัวใหม่ๆ แต่ด้วยหน้าที่แล้ว ธารพิมลไม่สามารถทำอย่างอื่นได้เลย นอกจากการกลับไปทำงาน เพื่อหาเงินส่งเสียเลี้ยงดูบุตรสาวตัวน้อย ด้วยสถานะคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่หญิงสาวเชื่อว่าหลายคนบนโลกใบนี้ไม่มีใครอยากจะเป็น