“เอาจริงๆ นะ ฉันไม่อยากให้ใครอิจฉาหรอก ฉันแค่อยากอยู่กับคุณและลูกอย่างมีความสุข ก็แค่นั้นจริงๆ” ธารพิมลเอ่ยออกมาจากใจจริง เธอไม่เคยอิษฉาริษยาใคร เธอมีแต่ความยินดีให้กับคนที่มีความสุขเท่านั้น สิ่งที่เขาทำอยู่นี้มันเหมือนกับว่ากำลังอวดความโชคดีของเธอ แต่เธอไม่รู้หรอกว่าเขามีบางอย่างที่อยากจะทำมากกว่าอวดความโชคดีของเธอ
“มักน้อยจัง แต่เสียใจนะที่เธอได้สามีแบบฉัน เธอไม่สามารถมักน้อยได้น้อยได้หรอกนะ เพราะฉันนี่มันพ่อบุญทุ่ม ฉันไม่ยอมให้เมียของฉันต้องด้อยกว่าใครอย่างแน่นอน” ธีภพเอ่ยออกมาด้วยความมุ่งมั่น
“เอาค่ะ สบายใจแบบนั้นก็ตามใจคุณค่ะ เปย์มา เปย์เท่าที่คุณอยากเปย์เลยค่ะ” ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็ยุส่งให้รู้แล้วรู้รอดเลย อยากเปย์ก็เปย์ เธอจะเก็บไว้ เผื่อวันไหนเขาเฉดหัวส่ง จะได้เก็บไว้เป็นทุนตั้งตัว
“ดีมาก หัดเป็นผู้รับซะมั่ง” ธีภพเอ่ยก่อนที่จะหอมแก้มหญิงสาว แม้ว่าเธอจะทำขนมตั้งนาน แต่เธอก็ยังตัวหอ
