“พี่จะแต่งงานกับไหมให้เร็วที่สุด จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขายขนมจีบกับไหมอีกแล้ว เพราะไหมเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น”
“ไม่...”
“ไม่ช้าแน่ พี่สัญญา”
“ไม่... อื้อ... พี่กูร!”
“รับรองว่าไม่ช้าค่ะ”
คำว่า ‘ไม่ช้า’ นั้นถูกใจใยไหมเหลือเกิน เมื่อเขาค่อยๆ ขยับเขยื้อนความยิ่งใหญ่เข้าๆ ออกๆ ปากก็ก้มลงดูดเลียยอดถันราวกับเจอของหวาน
“หวานเหลือเกินไหมขา หวานมาก อืม... อร่อย...”
“อื้อ... พี่กูร... ไม่เอาแล้ว อื้อ... ไหมไม่ไหว”
“จะรอดูคนไม่ไหว”
“อื้อ... อ้า... พี่กูร... อา...”
ใยไหมร่ำร้องเมื่อจังหวะการเคลื่อนไหวของเขาช่างสอดประสานเข้าออกได้หนักหน่วง ดุดัน และถี่ระรัว จนหล่อนได้แต่หลับตาพริ้มพร้อมที่จะล่องลอยอีกแล้ว
“อะ! พี่กูร!”
ทว่าเสียงหวีดร้องก็เป็นของหล่อน เมื่ออังกูรรั้งหล่อนขึ้นนั่งบนร่างกายของเขา ส่งผลให้ความยิ่งใหญ่ราวจะพุ่งทะยานทะลุลิ้นปี่จนหล่อนต้องรั้งตัวเองขึ้นสูง แต่อังกูรก็โหดร้าย
