สามสัปดาห์ต่อมา
เขานั่งมองฟารินที่นอนไม่ได้สติมาหลายวันแล้ว มือเขานั้นคอยกุมมือเธอไว้ ใบหน้าที่เคยเปื้อนไปด้วยคราบรอยยิ้มสดใสตอนนี้มันกลับไม่มีอีกแล้ว วันแล้ววันเล่าที่เขารอให้ฟารินฟื้นขึ้นมายิ้มและพูดกับเขาเหมือนที่ผ่านมา ให้เขาไม่ต้องนั่งพูดกับเธออยู่ฝ่ายเดียว
"รีบฟื้นขึ้นมานะ ฉันรอเธออยู่นะฟาริน"
มีหลายคนเคยบอกไว้ว่าเขานั้นไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ หากเขาไม่มีสองสิ่งนั้นเขาจะกำลังเจ็บปวดอยู่แบบนี้เหรอ เขามีความรู้สึก เพียงแค่เขารู้วิธีการจัดการกับมัน ภายนอกเขาอาจจะดูเข้มแข็ง แต่ใครจะรู้ว่าข้างในของเขามันตรงกันข้ามกับภายนอกโดยสิ้นเชิง
"สัญญาว่าถ้าตื่นขึ้นมาจะตามใจทุกอย่างเลย หลายวันแล้วนะที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ รีบตื่นขึ้นมาสักทีสิฟาริน คนรอมันทรมานนะรู้ไหม"
"...."
"ตื่นได้แล้วนะเด็กโง่ แด๊ดดี๊คิดถึงนะรู้ไหม..."
เสียงในตอนท้ายสั่นเครือทั้งที่พยายามจะห้ามแล้วก็ตาม แววตาที่
