“เธอว่าไงนะเนตรสิตา” โรสรินเปล่งเสียงสั่นๆ ลงในโทรศัพท์ เธอแทบจะแค่นเสียงออกมาแทบไม่ได้
“หูเธอไม่ได้ฝาดหรอก วันที่แม่เธอตายเตชินก็อยู่ด้วย ถ้าเขากดเรียกให้หมอมาแม่เธอก็ไม่ตายหรอก เธอนี่มันโง่จริงๆ เลยที่อยู่กับคนที่ฆ่าแม่เธอมาได้ตั้งหลายปี ฉันแค่มาบอกให้เธอรู้เอาไว้ก็เท่านั้นถึงแม้เธอจะไม่ได้อะไรกับสามีของฉันแล้วก็ตาม แต่ฉันก็อยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าคนที่ทำให้แม่ของเธอตายก็คือเตชิน แกคิดว่าแม่แกป่วยตายรึไงนังโง่”
โรสรินกำโทรศัพท์มือถืออย่างสั่นเทา เธอถืออยู่อย่างนั้นถึงแม้คนในสายจะวางไปแล้วก็ตาม โลกทั้งใบเธอมันมืดมัวอีกครั้งพลางนึกถึงแม่ผู้น่าสงสารของตัวเองใจเธอก็สั่นวูบจนขาไม่มีแรงที่จะก้าวลุกไปไหน
จากแสงที่สว่างเจิดจ้าอยู่เมื่อกี้ตอนนี้มันกลับมืดเหมือนเธอเป็นคนตาบอดชั่วข้ามคืน สิ่งที่เธอได้รับรู้มามันคืออะไรกันแน่
“ชิเอล อึก ฮื้อ ชิเอล” เธอร้องไห้เสียงสั่นปากสั่น ขาสั่นๆ ก้าวลงออกจาก
