“โรส! เธออยู่ไหนโรส ตอบฉันหน่อยขอร้องล่ะ”
ชิเอลตะโกนเรียกสุดเสียงภายในใจเขาหวาดกลัวเหลือเกิน หวาดกลัวที่จะเสียเธอไป ยิ่งเห็นสายตาที่มันว่างเปล่าไม่มีอะไรของเธออยู่นั้นเขารับรู้ได้ทันทีว่าใจของเธอมันเจ็บปวดและแตกสลายแค่ไหน
“โรส ฉันขอโทษ ฉันขอรับผิดทุกอย่างเลย ขอร้องล่ะอยู่ไหน ช่วยตอบชิเอลคนโง่คนนี้ที”
อีกด้านโรสรินยืนท่ามกลางเสียงคลื่นซัดกระทบเข้าฝั่ง เธอเหม่อมองผืนน้ำทะเลที่ทอดยาวไกลอย่างไม่มีสิ้นสุด
พลางนึกถึงคำพูดที่แม่เคยถามเธอเมื่อสมัยเด็กๆ
“โรสลูกแม่ หนูคิดว่าทะเลกับท้องฟ้าอะไรมันกว้างใหญ่มากกว่ากัน”
“ท้องฟ้าค่ะ”
“ถูกจ๊ะ แต่สำหรับแม่ แม่ให้ท้องทะเลกว้างใหญ่”
“ทำไมค่ะ”
“เพราะเราสองคนจะได้ท่องเรือไปด้วยกันจนสุดขอบโลกไงจ๊ะ โดยไม่มีใครมาพรากเราสองคนแม่ลูกได้”
“ค่ะโรสจะไปกับแม่ทุกที่เลย”
ทุกถ้อยคำที่ผ่านมาในห้วงความคิดที่กาลเวลาผ่านมานานแล้วแต่เธอก็ยังจำคำที่แม่พูดเอาไ
