“ก็ดีค่ะ หนูรู้สึกเหมือนจะเดินไม่ไหวน่ะค่ะ” พิมพ์ดาวบอกเสียงอ่อย เธอเพิ่งรู้ว่าหิวก็ตอนนี้ มันเพลียจนแทบขยับไปไหนไม่ไหว ยิ่งขายิ่งอ่อนแรงจนแทบก้าวเดินไม่ได้
เพลิงตะวันดึงร่างเล็กมากดจูบที่หน้าผากกว้าง ก่อนจะตวัดอุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมแขน
เด็กสาวรีบกอดคออาหนุ่มเอาไว้ในทันที เธอไม่ได้ประท้วงให้เขาปล่อยหรือเรียกร้องต้องการจะเดินเอง เพราะร่างกายไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงซบกับอกกว้างหลับตาพริ้ม พอเดินมาถึงห้อง ชายหนุ่มก็เห็นคนที่เขาอุ้มมาส่งหลับไปเสียแล้ว
เขากำลังชั่งใจว่าจะปล่อยให้เธอนอนหลับไป หรือปลุกขึ้นมาอาบน้ำให้สดชื่นและรับประทานอาหารดี และเขาก็ตัดสินใจปลุกเธอให้ลุกมาอาบน้ำเพราะรับประทานอาหารเสร็จเขาจะปล่อยให้เธอนอน
พิมพ์ดาวครางอืออาประท้วงที่ถูกรบกวนการนอน เธอเหมือนเด็กกินง่ายนอนง่าย เหนื่อยก็หลับไปเสียอย่างนั้น
เพลิงตะวันกระซิบเรียกที่ริมหู ทำให้สาวน้อยปรือตาขึ้นมองในที่สุด
“ตื่นได้แล้วหนูด
