“พราวเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า” คำถามของพี่ชายทำให้พราวตะวันนึกน้อยใจแทนความรู้สึกผิดในคราแรก
“พี่เพลิงเพิ่งคิดได้เหรอคะว่ามีพราวอยู่ตรงนี้ด้วย ห่วงแต่คนอื่นไม่เห็นห่วงพราวบ้างเลย” เพลิงตะวันมองหน้าน้องสาวนิ่ง เขาไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียว ไม่มีสายตาตำหนิ เกรี้ยวกราด ถ้อยคำดุด่าแม้แต่สักคำ
พราวตะวันใจเสียเพราะรู้ดีว่าอาการของพี่ชายหมายความว่าอย่างไร ถ้าพี่ชายเฉยแสดงว่าเขาไม่สนใจ เธอจึงทนไม่ได้ต้องให้เขาหันกลับมาดุด่าก็ยังดี
“พราวขอโทษ พราวไม่ได้ตั้งใจ เด็กนั่นกระโจนไปให้รถชนเอง” พราวตะวันละล่ำละลักบอกใบหน้าซีดเผือดเมื่อคิดถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น
“พราวไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่โทรให้ประพันธ์มารับ”
“จะให้พราวไปนอนที่ไหน แล้วพี่เพลิงล่ะคะ” เธอถามอย่างตกใจ ยิ่งพี่ชายไม่ตำหนิเลย เธอก็ยิ่งร้อนใจ
“ไปนอนที่คอนโดพี่ก่อน ส่วนพี่จะอยู่ดูอาการของพิมพ์ดาว”
