“เด็กขี้เซา” เพลิงตะวันกระซิบที่ริมหู เธอไม่อืออาตอบรับ เขายิ้มกริ่มเลื่อนริมฝีปากร้อนลงมาดูดเม้มยอดบัวสีชมพูหวาน เสียงริมฝีปากจ๊วบจ๊าบเหมือนเด็กๆ หิวนมมารดา เขาค่อยขบเม้มยอดอกเล็กๆ ก่อนจะปล่อยและดูดใหม่ จนปทุมถันดอกสวยเปียกชุ่มไปทั่วฐาน
“ตื่นได้แล้ว” เขากระซิบที่ริมหูเล็กๆ อีกรอบ แต่คนขี้เซากลับพลิกตะแคงหันหลังให้เขาเสีย
เพลิงตะวันหวดก้นงอนๆ ขาวๆ ของเด็กสาวอย่างมันเขี้ยว
เพียะๆ... แต่เจ้าตัวกลับนอนหลับปุ๋ย
“หลับสบายจริงนะ” เมื่อปลุกไม่ตื่นเขาเลยเคลื่อนกายไปพลิกร่างเธอให้นอนหงายก่อนจะแยกขาเรียวออกจากกัน
เพลิงตะวันถึงกับกลืนน้ำลายลงสู่ลำคอที่แห้งผากในทันที กลีบเนื้อแดงฉ่ำและกลิ่นหอมจรุงทำให้เขาฝังใบหน้าลงไปหาในทันที แล้วรสชาติหอมหวานที่คุ้นเคยก็ทำให้เขาต้องสอดแทรกลิ้นเข้าไปเชยชิมอย่างหิวกระหาย
“อือ...” เสียงครางอืออาเพราะสัมผัสวาบหวามทำให้สาวน้อยขี้เมาต้องปรือตามอง เธอผงะหัวที่รู้ส
