“เด็กสาวคนนี้สวยดีนี่ ฉันอยากได้” เสี่ยเดโชทิ้งรูปพิมพ์ดาวลงตรงหน้าของกรรณิกา หล่อนเห็นเข้าก็เบิ่งตากว้าง
“ได้ข่าวว่ามันเป็นลูกเลี้ยงของแกไม่ใช่เหรอ ทำยังไงก็ได้เอามันมาให้ฉันหน่อย ฉันอยากนอนกับมันสักทีสองที ถ้าถูกใจ หนี้สินของแกอาจจะหมดก็ได้”
กรรณิกาฟังจบก็ตวัดสายตามองไปที่ชานนท์ ต้องเป็นมันแน่นอนที่เอารูปของพิมพ์ดาวไปให้ไอ้เสี่ยตัณหากลับ
“ทำได้ไหม ถ้าทำไม่ได้แกเตรียมทรมานจนตายได้เลย” กรรณิกาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นสายตาเหี้ยมเกรียมของพวกมัน
“ทะ... ทำได้” ในเวลานี้เธอรู้ดีว่าไม่ควรทำปากเก่ง
“เธอเก่งอยู่แล้วกรรณิกา คงคิดออกนะว่าจะหาทางล่อเด็กนั่นออกมาจากถ้ำเสือยังไง หึหึ!” ชานนท์บีบปลายคางสวยก่อนจะสะบัดออก
“โอ๊ย!” กรรณิการ้องด้วยความเจ็บ ทั้งโกรธแค้นทั้งเจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ “ฉันทำได้” เธอรับคำส่งๆ ไปแบบนั้นตอนนี้ในสมองยังคิดอะไรไม่ออก
กรรณิกาเพิ่งรู้สึกสำนึ
