“หนูพราวของอา เดี๋ยวอาจะพาไปอยู่ในที่ปลอดภัยนะคะ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ เราปลอดภัยแล้ว”
“ไม่ค่ะ พราวไม่อยากกลับบ้าน พราวกลัวคุณพิไลกับคุณพี่เพ็ญ พราวกลัว!”
สิงหรัตน์กัดฟันกรอด เขานึกแล้วว่าต้องเป็นฝีมือของพี่สะใภ้ที่ยังใช้นามสกุลเดียวกันกับเขาอยู่ หากคิดว่ารังเกียจเดียดฉันท์กันยิ่งกว่ากึ้งกือไส้เดือน ก็แค่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันก็น่าจะสิ้นเรื่อง แต่นี่กลับคิดเอากันถึงตาย
“ใจเย็นๆนะคะ ชู่ๆ”
“ค่ะคุณอา...ฮือ...” เขาวางร่างบอบบางของเธอลงนั่งตรงเบาะหน้าอย่างทะนุถนอม น้ำตาของเด็กสาวยังชุ่มฉ่ำเต็มหน้า เนื้อกายยังสั่นเทาน้อยๆ และมีเหงื่อผุดพราวเต็มตัว กลิ่นหอมอ่อนจางจากเนื้อสาวบริสุทธิ์ เย้ายวนรัญจวนใจต่อความเป็นชายเสียจริง หากเขามาไม่ทันการณ์ ป่านนี้เจ้าหล่อนคงถูกย่ำยีไม่เหลือชิ้นดีเป็นแน่ คิดแล้วมันก็เจ็บไปถึงขั้วหัวใจ
สิงหรัตน์ขึ้นนั่งหลังพวงมาลัย พยายามสงบอารมณ์แค้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด แม้ใจอยากก
