“ตอนนี้พราวยังไม่ปกติดี เชื่ออาเถอะ ยานั่นมันมีผลจริงๆ ถึงพราวจะบอกว่ามันควบคุมพราวไม่ได้ แต่อาก็เห็นว่าสายตาของพราวเหมือนไม่ใช่คนเดิม พราวทำไปเพราะถูกควบคุมไว้ด้วยทั้งความกลัว ความหวาดหวั่น ความสับสน ความตระหนกตกตื่น รวมทั้งเพราะไอ้ยาปลุกอารมณ์บ้านี่ด้วย เอาไว้พรุ่งนี้ ให้พราวหายจากอาการต่างๆนานานี่เสียก่อน แล้วเรามาคุยเรื่องของเรากันใหม่ พอถึงตอนนั้นมันคงไม่สายเกินไปหรอก ว่าจะยังไงกันต่อ”
เหตุผลของเขาทำให้เธอสงบลงได้จริง แต่อย่างไรเสีย เธอก็อยากรู้เหลือเกินว่าเขานั้นคิดอย่างไร
“เรื่องความรู้สึกของพราวเอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ เพราะถึงยังไงมันก็ยังเป็นคำตอบเดิมอยู่ดี แต่เรื่องความรู้สึกของคุณอา พราวขอรู้ตอนนี้เลยได้มั้ยคะ คุณอารู้สึกยังไงกับพราวคะ ที่คุณอาทำลงไป มันเพราะอะไรกันแน่ บอกพราวมาเถอะค่ะ ยังไงเราก็มาถึงขั้นนี้กันแล้ว มันเกินคำว่าอาหลานไปมากโขแล้ว”
“พราว...”
“ที่สำคัญ หลังจาก
