“เปล่าครับ ผมก็แค่วิจารณ์ไปตามที่เห็น ผมจะไปเป็นห่วงศัตรูของคุณพิไลทำไม”
“คิดถูกแล้ว...ศัตรูของฉันทุกคนต้องพินาศไป ส่วนคุณซึ่งเป็น...” พิไลลักษณ์พูดพลางลูบไล้ต้นขาของปรีชา ก่อนจะจับหมับท่อนเอ็นอันเขื่องที่ซ่อนอยู่ในกางเกงยีนราคาแพง “ความสุขของฉัน...ก็ควรทำหน้าที่...ของมัน...”
“แต่นี่บ้านคุณนะ...” ไม่ใช่ในรถ แนวป่าท้ายไร่ หรือม่านรูดรีสอร์ตนอกไร่ในเมือง ซึ่งเป็นที่ประจำสำหรับการเสพสังวาสแสนลับ
“แล้วไง ไม่มีใครอยู่สักคน” เจ้าหล่อนกระซิบกระซาบด้วยเสียงแหบพร่า เย้ายั่วเป่าลมใกล้หูปรีชา “ยัยเพ็ญออกไปช็อปปิ้งกับคุณวารี ส่วนยัยพรหายหัวไปไหนก็ไม่รู้...แม่บ้านก็ออกไปตลาด...”
“งั้นก็ไม่มีใครอยู่เลยสิครับ” สายตาพราวของปรีชาลามเลียไปทั่วตัวสาวใหญ่ผู้เป็นเจ้านาย เขานั้นมีอายุอ่อนกว่าพิไลลักษณ์เกือบห้าปีเต็ม แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะเงินของพิไลลักษ์นั่นล่ะ ที่ช่วยให้เขาเข้าออกบ่อนได้อย่างคล่องตัวมาหลาย
