“เอ่อ...คือ...เพ็ญก็เดาๆเอาค่ะ ก็แหม คนงานผู้ชายของไร่เราออกจะเยอะแยะ ใครจะไปรู้ล่ะคะ บางทีอาจมีใครสักคนที่หนูพราวเตะตาต้องใจจนทนไม่ไหว ต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไปก็ได้ คุณอาอย่าลืมสิคะว่าคุณอาน่ะกฏเยอะจะตาย บางทีหนูพราวอาจจะอึดอัดจนทนไม่ไหว”
“ใช่ พี่ก็ว่าอย่างนั้น ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะพ่อเลี้ยง ถ้าหนูพราวจะรักกับคนงาน มันก็ไม่ผิดหรอก พ่อเลี้ยงก็ลองไปตรวจตราคนงานดูทีว่ามีคนงานในไร่หายไปบ้างรึเปล่า”
สองแม่ลูกแสดงความคิดเห็นเชิงลบอย่างมั่นใจว่าเป็นการหนีตามผู้ชายไปอย่างแน่นอน และผู้ชายที่พาเด็กสาวหนีไป จำเพาะเจาะจงต้องเป็นคนงานในไร่เสียด้วย นั่นเพราะสองแม่ลูกรู้ดีว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน หากเขาไปช่วยพราวนภาไว้ไม่ทัน ทุกอย่างก็คงเป็นไปตามที่สองแม่ลูกร่วมกันกล่าวหา
“เอ...ความจริงวันนี้ก็มีคนงานขาดงานไปหนึ่งคนนะครับ” ปรีชาได้โอกาสสัมทับขึ้น “เป็นคนงานที่เข้ามาใหม่ได้ไม่นานนี่
