“จริงด้วย วันนี้คุณหนูได้กลับบ้านแล้วนี่นา”
ขจรศักดิ์ยิ้มกริ่ม เพราะรู้ใจเจ้านายดีว่าคิดอย่างไรกับสาวน้อย...
“พ่อเลี้ยงไม่ต้องห่วงครับ รีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะรีบโทรไปรายงานทันที”
“ฝากด้วยนะ ขอบใจมากที่ทำงานสำเร็จลุ่ล่วงเป็นอย่างดี เสร็จจากงานนี้ ทุกคนจะได้รับโบนัสไม่อั้น”
ห้านาทีต่อมา รถกระบะคันใหญ่ของสิงหรัตน์ขับเคลื่อนลงจากเขา มุ่งสู่ไร่ชาอันกว้างใหญ่ บ้านแสนรักของเขาที่มีหญิงสาวที่เขารักรออยู่...
พิไลลักษณ์ยืนรอวารีที่จุดนัดพบซึ่งเป็นช่วงรอยต่อระหว่างไร่ตะวันฉายและไร่ภูวารีนั่นเอง
ที่แห่งนี้กลายเป็นที่นัดหมายพูดคุยงานอย่างลับๆมานานนับเดือนแล้ว หลังจากที่รู้กันว่าต่างมีเป้าหมายเป็นคนเดียวกัน
หญิงสูงวัยรอด้วยใจกระวนกระวาย เดินไปเดินมาไม่หยุด ชะโงกชะเง้อชะแง้แลหนทางจนคอจะเคล็ดอยู่แล้ว
“ยัยเพ็ญก็หายจ้อย ปรีชาก็ไม่ยอมกลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่รั
