“ทำไมจะมาทำงานถึงไม่บอกอันหน่อย” อันนาที่เข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกอดอกมองเจ้าของห้องด้วยแววตาคาดคั้น
“ก็อันหลับพอร์ชไม่อยากปลุก ยังไงก็ตั้งใจไปหาอยู่ที่แผนกอยู่แล้วแต่ไม่คิดว่าจะเจออันอยู่กับหัวหน้าคนนั้นแถมยังคุยกันอย่างสนิทสนมด้วย สงสัยห้าปีคงมีเพื่อนผู้ชายสนิทด้วยมากสินะ” พอร์ชพูดทั้งที่ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“อืมมม แต่ความจริงคุณพิมานไม่ใช่เพื่อนหรอก เขาแค่เข้ามาจีบอันนะเลยสนิทกัน” ยิ่งพอรู้ว่าพอร์ชไม่พอใจเธอก็ยิ่งอยากจะแกล้งเขา อยากรู้นักว่าจะเก็บอารมณ์หงุดหงิดเก่งแค่ไหน
“จีบ”
“อือ คนในบริษัทรู้กันหมดแหละ ก็คุณพิมานนะมาหาอันที่แผนกทุกวันเลย”
ปึง!! พอร์ชที่ทนฟังไม่ไหวถึงกับวางปากกาในมือตัวเองลงอย่างแรง ทำเอาอันนาที่ตั้งใจจะก่อกวนเล่นๆ เมื่อกี้ถึงกับสะดุ้งตกใจ
“อันคงชอบเขาสินะ” ใจเขาอยากเรียกว่ามันแต่ตอนนี้ตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ควรเอาอารมณ์แบบเด็กมาใช้ อีกอ
