5 ปีต่อมา
“ล่าลั้นลา ลั้นลันล้า”
เสียงอัมเพลงอย่างมีความสุขทำให้คนที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้าง ๆ หันมองอย่างสงสัย
“แกเป็นบ้าเหรอหรือว่าทำงานหนักจนประสาทกลับถึงได้นั่งอมยิ้มอยู่ทั้งวันเหมือนคนบ้า” ข้าวฟ่างถามขึ้นด้วยความสงสัย นานแล้วนะที่ไม่เห็นเพื่อนยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ตั้งแต่รุ่นพี่คนนั้นจากไป
“ฉันแค่อารมณ์ดีมันแปลกเหรอ” อันนาถามกลับอย่างขำขัน เธอแค่มีความสุขทำเหมือนฟ้าถล่มลงมา
“แปลกมาก” นั่นไม่ใช่เสียงของข้าวฟ่าง แต่เป็นเสียงของอรเพื่อนที่เพิ่งสนิทกันตอนที่มาทำงานด้วยกัน
หลังจากนั้นก็ห้าปีแล้วที่พอร์ชไปเรียนต่างประเทศ ส่วนเธอเรียนจบก็มาทำงานที่บริษัทMETOFF ที่จริงบริษัทนี้เป็นกิจการของครอบครัวพอร์ช คุณลุงเสนอให้เธอทำตำแหน่งที่สูงกว่านี้แต่เธอก็ปฏิเสธไปและขอทำตามระบบของบริษัทไม่อยากใช้เส้นสาย ท่านก็ยอมและให้เธอเข้าทำงานในแผนกการจัดการกับข้าวฟ่าง หลังจากนั้นก็ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ มากมาย
