“ป๋าคะ ค่อยๆพูดค่อยๆคุยกันค่ะ เกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่นะคะ” ป๋าฟ้ามองหน้าเมียแล้วถอนหายใจแรง
“กระต่ายมานั่งที่เดิมก่อน รอผู้ใหญ่คุยกันก่อนลูก” แม่กระแตกลัวว่าป๋าฟ้าอารมณ์ร้อนจะยกเท้าถีบหน้าลูกชายเสียก่อนที่จะได้เจรจาอะไร จึงรีบบอกให้ลูกชายถอยออกมาก่อน
พ่อเพชรมองคนหวงลูกด้วยสายตาหมั่นไส้เล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจอารมณ์ห่วงหวงลูกอยู่หรอก เพราะขนาดกระติ๊บบรรลุนิติภาวะแล้วตอนที่ท้องกับพบรักก่อนจะแต่งงานกันนั้น เขาก็ยังโกรธจนอยากจะฆ่าลูกเขยทิ้ง แต่นี่หนูจ๋าเพิ่งสิบเก้า ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ ก็น่าโกรธน่าเคือง น่ากระทืบไอ้กระต่ายน้อยให้ตายคาตีนอยู่หรอก แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ควรต้องให้ความร่วมมือช่วยกันคิดหาทางออก ให้ทุกอย่างมันลงตัวลงเอยด้วยดี ดีกว่าจะตั้งแง่เอะอะมะเทิ่งกันอยู่แบบนี้
“ฟ้าอยากให้ทางเรารับผิดชอบอย่างไรว่ามาได้เลยนะ ขออย่างเดียวขออย่าได้ปฏิเสธความรับผิดชอบในครั้งนี้ อ
