บทที่ 8 คุณนายน้อยอยากใช้เวลาหวานชื่นกับฉันยังไงดีล่ะ?
1886 คำ
บทที่ 8 คุณนายน้อยอยากใช้เวลาหวานชื่นกับฉันยังไงดีล่ะ?
น้ำซุปในจานปลานึ่งหกออกมา กรกันธ์ตกใจรีบยื่นมือรับจาน วางลงบนโต๊ะอาหารแล้วตรวจดูมือของเธอ เมื่อครู่กรกันธ์เกือบจะลุกขึ้นยืน ดึงมือเธอไปล้างในครัวแล้ว!
โชคดีที่ในวินาทีสุดท้ายเขาก็มีสติกลับมาจึงรีบหยิบขวดน้ำแร่ที่อยู่ข้างๆ มาเปิดและล้างมือให้ฮันนี่ ขณะล้างมือก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ
"ทำไมถึงใจลอยล่ะ? ถ้าโดนลวกจะทำยังไง?" แม้จะเป็นการตำหนิ แต่น้ำเสียงก็เบาและอบอุ่นเหมือนลมภูเขาไม่ได้ทำให้ฮันนี่รู้สึกแย่ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นใจ
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ" ฮันนี่หยิบผ้ามาเช็ดน้ำซุปที่หกออกมาบนโต๊ะ
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็สูดหายใจลึก นั่งลงข้างๆ กรกันธ์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดว่า
"เรามาแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์และแอดไลน์กันเถอะ"
กรกันธ์หันมามองเธอ เห็นเธอเปิดแชทของมาร์ตินต่อหน้าเขา
มาร์ตินส่งข้อความมาว่า: 【ฮันนี่ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม?】
ฮันนี่ตอบกลับไปว่า: 【มาร์ติน ต่อไปนี้เราอย่าติดต่อกันอีกเลย】
พูดจบ เธอก็บล็อกมาร์ตินออกจากรายชื่อเพื่อนอย่างเด็ดขาด แล้วเงยหน้ามองกรกันธ์ด้วยความตั้งใจ
"คุณชายสาม จากนี้ไป เรามาใช้ชีวิตให้ดีเถอะนะคะ ไม่ต้องถึงกับเป็นคู่รักหวานชื่น แต่ขอแค่เป็นคู่ที่ไม่ทะเลาะกันก็พอ ฉันจะพยายามทำหน้าที่ภรรยาให้ดี"
"ดี แต่ก่อนอื่นเธอต้องเปลี่ยนคำเรียกก่อน".กรกันธ์เห็นฮันนี่บล็อกมาร์ตินในแอปไลน์ ก็รู้สึกพอใจมาก เขาเปิดคิวอาร์โค้ดในแอปไลน์ของตัวเองแล้วยื่นให้เธอ
"เปลี่ยนเป็นอะไรคะ?" ฮันนี่เพิ่มเพื่อนในไลน์แล้ว เงยหน้ามองกรกันธ์ด้วยความสงสัย
กรกันธ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"เธอไม่สามารถเรียกฉันว่าคุณชายสามได้อีกแล้ว มันไม่ถูกต้องตามลำดับญาติ"
"งั้นต้องเรียกว่า..." ฮันนี่หน้าแดงทันทีเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
"เธอต้องเรียกฉันว่าสามีสิ" กรกันธ์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทุกครั้งที่เห็นฮันนี่อาย เขามักจะอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอ
ฮันนี่มองลงไปที่จานอาหาร หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
"ฉัน...ฉันขอเรียกคุณว่ากรกันธ์ก่อนละกัน"
"ได้" กรกันธ์ไม่รีบร้อน
เขามีความอดทนมากพอ ทั้งสองก้มหน้ากินอาหารเย็น กรกันธ์รู้สึกว่านี่เป็นมื้อเย็นที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขา หลังจากกินเสร็จ ฮันนี่ก็อาสาเก็บล้างจานชาม
ทำทุกอย่างเสร็จ เธอก็กลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมการสอน
ฮันนี่เป็นครูสอนวิชาภาษาจีนในโรงเรียนเอกชนแถวสุขุมวิท เพราะต้องเตรียมเนื้อหาการเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมจีนสำหรับเด็กๆ ข้อมูลเยอะมาก ทำให้เธอต้องทำจนถึงสี่ทุ่ม
เธอเพิ่งจะปิดพาวเวอร์พอยต์ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นชื่อผู้ติดต่อบนหน้าจอ ฮันนี่ก็หน้าตึง สูดหายใจลึกแล้วรับสาย
"พี่สาม"
เสียงเพิ่งหลุดจากปาก เสียงดุด่าก็ดังมาจากอีกฝั่งของสาย
"ฮันนี่ เธอบ้าไปแล้วเหรอ! เธอกล้าเอาแจกันฟาดหัวผู้อำนวยการธัน! ฉันขอสั่งให้เธอไปขอโทษผู้อำนวยการธันที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! เธอรู้ไหมว่าแผลของผู้อำนวยการธันต้องเย็บสามเข็ม!"
ฮันนี่ได้ยินแล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแหลมคมทิ่มแทงใจ
ผู้อำนวยการธันคือผู้ปกครองเด็กนักเรียนที่พยายามจะล่วงเกินเธอ วันนั้นเธอกำลังจะกลับบ้านแต่ผู้อำนวยการธันอ้างว่าจะถามเรื่องของเด็กๆ แล้วบุกเข้ามาในห้องถามไม่กี่คำก็เริ่มลวนลามเธอ
เธอสู้แรงผู้ชายโตไม่ไหว รู้สึกสิ้นหวัง พยายามร้องขอความช่วยเหลือ เพราะเธอรู้ว่าคนในบ้านอยู่ครบ! แต่สุดท้ายก็ได้ยินแค่เสียงเย็นชาของแม่จากนอกประตู
"อย่าหวังเรื่องสุขสวัสดิ์รังษีเลย ถ้าเธอไปอยู่กับผู้อำนวยการธัน ต่อไปก็จะได้เป็นภรรยาของผู้อำนวยการแล้ว"ในตอนนั้นหัวใจของเธอเหมือนตกลงไปในเหวลึกที่เย็นยะเยือกและไร้ทางออก
เธอไม่ยอมแพ้จึงใช้แจกันฟาดหัวผู้อำนวยคนนั้นการแล้ววิ่งหนีออกมา จนถึงตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไปก็ยังรู้สึกหวาดกลัว
แต่ไม่คิดเลยว่าตัวเองเกือบจะถูกล่วงละเมิด พี่ชายของเธอกลับไม่ถามอะไรสักคำ แถมยังสั่งให้ไปขอโทษอีก! เพียงชั่วพริบตาความอัดอั้นที่สะสมอยู่ในใจทั้งหมดก็ระเบิดออกมา ฮันนี่ตะโกนใส่โทรศัพท์ว่า
“แล้วพี่รู้ไหมว่าผู้อำนวยการธันทำอะไรกับฉันบ้าง? เขาได้เย็บสามเข็ม ฉันยังคิดว่าน้อยไป!”
ไคเลอร์ชะงักไปไม่คิดว่าน้องสาวที่เชื่อฟังมาตลอดจะกล้าตะโกนใส่เขาอย่างไม่เกรงใจแบบนี้?
ยังพูดว่าการเย็บสามเข็มน้อยไปอีกเหรอ?
ปฏิกิริยาแรกของเขาคือคิดว่าตัวเองโทรผิดเบอร์ เมื่อดูรายชื่อผู้ติดต่อในโทรศัพท์ เขาก็ระงับความสงสัยในใจแล้วหัวเราะเยาะ
“ทำอะไร? ผู้อำนวยการธันสนใจเธอ นั่นคือโชคของเธอ! มีผู้หญิงตั้งเท่าไหร่ที่อยากขึ้นเตียงกับผู้อำนวยการธัน แต่ผู้อำนวยการธันยังไม่ยอมให้เลย!”
ฮันนี่หัวเราะเยาะเย้ย
“ถ้าเป็นโชคดี ทำไมพวกคุณไม่ให้ชะเอมไปบ้างล่ะ!”
“นี่เธอ—!” ไคเลอร์สะอึกไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า
“ชะเอมสมควรได้สิ่งที่ดีกว่า! ฮันนี่ เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เธอต้องไปเอาใจผู้อำนวยการธันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันบอกเลยว่า เธอจะต้องเจอปัญหาแน่! ผู้อำนวยการธันไม่ปล่อยเธอไปแน่”
“ไม่ไป ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!” ฮันนี่ยืนยันอย่างแน่วแน่
ถ้าไม่กลัวว่าครอบครัวจะไม่ยอมเป็นพยานให้ เธอคงแจ้งความไปนานแล้ว ไคเลอร์ที่อยู่ปลายสายยิ่งตื่นเต้น
“ฮันนี่ เธอรู้ไหมว่าฉันกำลังช่วยเธอ! ถ้าผ่านคืนนี้ไป ไม่เพียงแต่โครงการของบ้านจะไม่ได้รับการอนุมัติ แต่ผู้อำนวยการธันยังจะเล่นงานเธออีก!” พูดไปไคเลอร์ก็ลดเสียงลงเล็กน้อย
“ฟังพี่นะ! ฟังคำแนะนำของพี่ ลดท่าทีลงหน่อย ไปเอาใจผู้อำนวยการธันหน่อย ผู้ชายกับผู้หญิงก็แค่เรื่องแบบนั้นแหละ จัดการผู้อำนวยการธันได้ เธอก็จะได้เป็นภรรยาผู้อำนวยการธันแล้ว”
ฮันนี่หลับตาลงด้วยความอับอายและขยะแขยง มือที่ถือโทรศัพท์สั่นไม่หยุด รู้สึกขยะแขยง
ขยะแขยงมาก!
ขยะแขยงตั้งแต่หัวจรดเท้า!
เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วถามว่า “ไคเลอร์ พี่รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”
ไคเลอร์ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเต็มของเขาอย่างไม่คาดคิด
“พี่กำลังจะให้น้องสาวของพี่ไปนอนกับผู้ชายที่หย่าร้าง อายุเกือบห้าสิบปีเพื่อแลกกับโครงการของบริษัทพี่เหรอ? ไคเลอร์ พี่พูดแบบนี้ไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยเหรอ? ฉันเป็นน้องสาวของพี่ พี่กลับเรียกหุ้นส่วนของพี่มาที่บ้านเพื่อมาล่วงละเมิดฉัน พอเกิดเรื่อง พี่ก็ไม่พูดอะไรเพื่อฉันสักคำ ไม่ออกหน้าให้ฉัน กลับให้ฉันไปเสียสละตัวเอง พี่ไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขยะแขยงบ้างเหรอ?”
พูดไป ฮันนี่ก็เริ่มน้ำตาคลอแทบจะตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด
“ไคเลอร์ พี่เคยคิดบ้างไหมว่าฉันเป็นน้องสาวของพี่ เป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่! พี่คิดว่าฉันเป็นเหล็กหรือไง? หัวใจของฉันไม่เจ็บบ้างหรือไง?”
ไคเลอร์รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย พูดไม่เต็มเสียงเหมือนเดิม
“นั่นก็เพราะ...เพราะผู้อำนวยการธันบอกว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอ เขาจริงใจกับเธอ ไม่ใช่แค่หลับนอนแล้วทิ้ง”
“ฮึ~” ฮันนี่หัวเราะเยาะเย้ย รู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
ก่อนหน้านี้ เธอยังมีความหวังเล็กๆ อยู่บ้าง
หวังว่าพี่ชายจะไม่รู้เรื่องนี้
หวังว่าผู้ชายที่น่าขยะแขยงคนนั้นจะเป็นคนที่เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมาเองแล้วมาหาเธอที่บ้าน แต่เมื่อความฝันถูกทำลาย เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำแข็งเย็นจัดราดลงมาทั่วร่างกายจนหนาวสะท้านจนขนลุก
“เขาอยากแต่งงานกับฉัน แล้วฉันต้องแต่งงานด้วยเหรอ? ทำไมพวกคุณถึงคิดว่ามีสิทธิ์มาจัดการชีวิตและการแต่งงานของฉัน? คุณเคยคิดบ้างไหมว่าฉันก็เป็นคน! คนที่มีสิทธิ์เลือกเอง!”
ไคเลอร์ถูกทำให้พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังพยายามปลอบใจ
“เอาอย่างนี้ ฉันจะไปโรงพยาบาลไปขอโทษเขากับเธอด้วย ให้เรื่องนี้จบไป ฉันจะไปด้วย โอเคไหม ฉันรับรองว่าถ้ามีฉันอยู่ ผู้อำนวยการธันจะไม่ทำอะไรเธอ”
“ไม่ได้” ฮันนี่ปฏิเสธ “ฉันแต่งงานแล้ว ไปหาผู้ชายตอนดึกแบบนี้ สามีฉันจะหึง”
“เธอแต่งงานแล้ว?” เสียงของไคเลอร์ในโทรศัพท์ดังขึ้น
“เธอจะแต่งงานได้ยังไง? กับมาร์ตินเหรอ? แล้วชะเอมล่ะ?”
ฮันนี่รู้สึกเจ็บปวดจนแทบไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ในสถานการณ์แบบนี้พี่ชายในบ้านกลับคิดถึงชะเอมก่อน!
ช่างน่าขำจริงๆ!
เธอไม่ควรมีความหวังกับคนกลุ่มนี้เลย!
ไม่นานไคเลอร์ก็ตอบกลับ
“ไม่ใช่สิ! มาร์ตินไปทำงานต่างประเทศ! เธอแต่งงานกับมาร์ตินไม่ได้! ก่อนที่ผู้อำนวยการธันจะไปหาเธอ ฉันก็ตรวจสอบแล้วว่า มาร์ตินไปทำงานต่างประเทศ จะไม่กลับมาอีกสองสามเดือน!”
ฮันนี่ยังคงยิ้ม น้ำตาที่มุมตาแทบจะไหลออกมา
ที่แท้ทั้งหมดนี้ ทุกคนก็วางแผนไว้หมดแล้ว!
ไคเลอร์วางแผนไว้แล้ว!
คนในบ้านวางแผนไว้แล้ว!
แม่ของมาร์ตินเองก็เช่นกัน!
ฮันนี่เกลียด เกลียดจริงๆ ถึงขั้นอยากแก้แค้นพวกเขา!
ถ้าในอนาคตเธอมีโอกาส เธอจะทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เคยทำกับเธอ!
ฮันนี่สูดลมหายใจลึกๆ แล้วตัดสินใจพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“ไคเลอร์ พี่ไม่ต้องสนใจว่าฉันจะแต่งงานกับใคร ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพี่ ตั้งแต่วันนี้ไป สายสัมพันธ์พี่น้องของเราขาดกัน คุณไม่ใช่พี่ชายฉันอีกต่อไป! ฉันก็จะไม่เรียกคุณว่าพี่ชายอีก!”
เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา ฮันนี่รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย
“พอแล้ว คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของฉัน เป็นคืนที่คนโบราณเรียกว่าคืนเข้าหอ! ฉันจะไม่พูดอะไรกับคุณอีกแล้ว ฉันยังต้องไปใช้เวลาหวานชื่นอยู่กับสามี!”
พูดจบ ฮันนี่ก็วางสายโทรศัพท์และปิดเครื่อง
พอเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงกรกันธ์ที่ดูอารมณ์ดี
“แล้วคุณนายน้อยต้องการใช้เวลาหวานชื่นกับฉันยังไงดีล่ะ?”
- ผู้เขียน
