“สวัสดีค่ะ...คุณดอมมินิค”
คำทักทายแรกดังขึ้นจากปากของกะรัตเมื่อแม่บ้านวัยกลางคนผลักประตูเข้าไปภายในห้องทำงานขนาดใหญ่โดยมีร่างบอบบางของบุตรสาวติดตามไปด้านหลัง
ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวซึ่งนั่งอยู่ที่ชุดเก้าอี้รับแขกหันมาตามเสียงนั้น ดวงตาสีสนิมเหล็กเป็นประกายเมื่อได้เห็นหญิงสาวซึ่งเขาไม่ได้พบหน้าเธอมาเป็นเวลาหลายวัน หากทว่ารสิกากลับต้องเก็บรอยยิ้มแห่งความยินดีของเธอไว้เมื่อเข้าไปในห้องนั้นและเห็นว่าไม่ได้มีดอมมินิคอยู่เพียงผู้เดียว
“สวัสดีค่ะ...คุณคือกะรัต เป็นแม่บ้านของที่นี่ใช่ไหมคะ?”
คนที่ตอบกลับมาไม่ใช่บุตรชายเจ้าของคฤหาสน์ แต่เป็นหญิงสาวชาวอเมริกันรูปร่างสูงบอบบางและวงหน้าแสนสวยล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสีเงินยวงเป็นประกาย เธออยู่ในชุดสูทเรียบหรูและนั่งอยู่ใกล้ดอมมินิคซึ่งมีท่าทีสงบนิ่ง
“ค่ะ...ใช่ค่ะ” กะรัตตอบกลับไปขณะมองหน้าบุตรชายคนเดียวของเอ็ดมันน์ เธอเพิ่งเห็นดอมมินิค ไท
