“ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ คุณมากกว่าค่ะดอมมินิคที่อาจยังไม่สบายใจเรื่องครอบครัวของคุณ”
“ผมทำใจได้แล้วตั้งแต่รู้ความจริง ว่าแต่...พรุ่งนี้คุณจะไปเมดิสันพร้อมเบ็ตซี่เลยใช่มั้ย”
“ค่ะ” รสิกาตอบไม่เต็มเสียงนัก ความทรมานกำลังกัดกินเธอ หญิงสาวหายใจขัดเมื่อเขาเดินมาหยุดตรงหน้า เธอสูดลมหายใจเล็กน้อยก่อนพูด
“และฉันก็คิดว่าฉันอาจจะไปอยู่ที่นั่นสักเดือน”
ดอมมินิคเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเข้มเครียด มีบางอย่างแปลกเปลี่ยนซึ่งเขารับรู้มันจากแววตาของหญิงสาว
“คุณจะไปไหน โรส?”
“ฉันจะขอแม่ไปหางานทำที่เมืองอื่นค่ะ” หญิงสาวตอบ เธอประสานมือไว้ด้วยกัน แววตาคู่นั้นฉายความแน่วแน่ซึ่งเป็นสิ่งรบกวนความรู้สึกของคนฟัง
“ฉันรู้ค่ะว่าแม่ไม่อยากไปจากที่นี่ แต่ฉันคิดว่าฉันต้องการอนาคต”
ของลูก...รสิกาไม่ได้กล่าวคำนั้นออกมาและเธอก็แน่ใจด้วยว่าดอมมินิคยังไม่รู้เรื่องนี้ ทว่าสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปหมดแล้
