“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นฉันไม่รู้อะไรจริง ๆ ค่ะ และแม่ของฉันท่านก็ไม่รู้อะไรด้วย แม่บอกกับฉันว่าลืมของเอาไว้ในห้องของคุณผู้ชายและต้องรีบกลับไปเอา...เท่านั้นเองค่ะที่ท่านบอกฉัน”
“แต่แม่ของคุณอยู่ในเหตุการณ์ ทำไมถึงให้การกับตำรวจว่าจำฆาตกรที่มันยิงพ่อผมไม่ได้ ถ้าคุณเป็นผม คุณคิดว่ามันยังจะมีความน่าเชื่ออีกไหม?”
น้ำเสียงนั้นดุดันขึ้นโดยที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อเป็นเช่นนั้นรสิกาก็แทบจะยอมจำนนต่อคำถามที่ไม่ว่าจะอย่างเธอก็จนใจจะตอบอยู่ดี หญิงสาวเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มเคร่งเครียด บรรยากาศภายนอกที่ว่าหนาวก็ยังไม่เท่าความเย็นยะเยือกในหัวใจของเธอ
“ฆ่าฉันซะเถอะค่ะ ดอมมินิค”
รสิกาตัดสินใจโพล่งออกไปราวกับไม่ยั้งคิด ชายหนุ่มถึงกับนิ่งงันเมื่อร่างเล็กบอบบางเป็นฝ่ายจับมือของเขาและยกขึ้นพร้อมกับที่กล่าวออกมาทั้งน้ำตาถั่งไหล
“ฉันไม่รู้อะไรกับการตายของพ่อคุณจริง ๆ นี่อย่างไรล่ะคะ คือ
