“เฮ้ย หลับเหรอ” กวินภพรู้สึกว่าลิงน้อยที่เกาะหลังนิ่งผิดปกติ เอี้ยวหน้าไปดูจึงรู้ว่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
“ผิงง่วงนอนแล้ว” เสียงสะลึมสะลือ
“ง่วงนอนก็ไปนอน จะมาหลับง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้”
“เด็กอนามัยเข้านอนตรงเวลาแน่เลย มึงพาขนมผิงขึ้นเถอะ” ไตรทศเอ็นดูเด็กน้อยขวัญพิชชา
“ยัยลูกลิงเอ้ย” ปากบ่นว่า แต่ก็แบกเด็กสาวที่คอพับซบหน้ากับบ่าของตนขึ้นจากสระว่ายน้ำ
“แล้วนี่จะเป็นภาระไปถึงไหน” ภาคภูมิถามคนเป็นเพื่อนที่กระโดดมาเกาะหลังของเขา
“ตลอดชีวิตเลยได้ไหม”
“ไม่ได้ ไม่รับชะนีเป็นภาระ ถ้าผู้ชายหล่อๆ ก็ว่าไปอย่าง แคนดี้คนนี้จะปรนนิบัติพัดวีอย่างดีเลย”
“ไม่ให้เป็นก็จะเป็น มดจะเป็นยัยภาระของแคนดี้” กวินธิดากระชับอ้อมแขนที่กอดลำคอของภาคภูมิแน่นขึ้น เรียวขาก็เกี่ยวกันแน่น จะไม่ยอมปล่อยเป็นอันขาด
“ชะนีในคราบงูเหลือมหรือไง รัดอยู่นั่น”
สุดท้ายแล้วภาคภูมิก็ต้องแบกกวินธิดาขึ้นจากสระว่ายน้ำ
กวินภพว
