“ขอบใจที่มาส่ง” ขวัญชีวาเอ่ยบอกเมื่อรถของไตรทศจอดนิ่งที่หน้าบริษัทของเธอ พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย
“ไปด้วยกันก็ต้องมาส่งสิครับพี่สาว”
“พี่สาวบ้านป้านายสิ”
“ดุจริงๆ พรุ่งนี้มารับ”
“ไม่ต้อง” เสียงหวานเด็ดขาด แล้วเปิดประตูลงจากรถของคนที่อายุน้อยกว่าไปยังรถของตัวเอง
กระจกรถของไตรทศค่อยๆ เลื่อนลง แขนแข็งแรงถูกยกมาวางกับขอบประตู และเกยคางกับแขนนั้น อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อสามารถกวนอารมณ์ของคนที่อายุมากกว่าได้
“คืนนี้อย่าลืมฝันถึงผมนะครับพี่สาว”
“ฉันไม่อยากฝันร้าย” ขวัญชีวาเข่นเขี้ยวใส่คนกวนประสาท แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถตัวเอง
ไตรทศรอให้รถของขวัญชีวาเคลื่อนออกไป แล้วจึงขับตามไปติดๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาเกลียดชังจับจ้องอยู่
“ของที่มันเป็นของฉัน ไม่มีวันที่แกจะได้ไป ขนาดของที่เคยเป็นของแก ถ้าฉันอยากได้ มันยังกลายมาเป็นของฉันได้เลย”
ขวัญชีวามองผ่านกระจกมองหลัง รถของไตรทศยังคงขับตามม
