เรื่องของเมื่อคืน...
กวินภพไม่คิดว่าค็อกเทลสูตรของเพื่อนจะทำให้ขวัญพิชชาเมาจนหลุดโลกได้ขนาดนี้
“ขนมผิงกลับบ้าน” มือหนาจับแขนเล็กที่เหวี่ยงสะบัดไปตามอารมณ์คึกคะนองในเสียงเพลง
“ไม่ๆ ไม่หนมผิงนะ นี่หาญเบิกบี เปลี่ยนชื่อแล้ว เรียกใหม่” คนตัวเล็กหันมาตวัดแขนคล้องคอคนตัวสูง กวินภพโอบเอวร่างโอนเอน กลัวจะล้มหัวฟาดพื้นไปเสียก่อน
“ปกติก็รั่ว พอเมายิ่งรั่วฉิบหาย” กวินภพสบถออกมาเบาๆ
“เรียกสิ หาญเบิกบี เรียกเส้!!” ขวัญพิชชาบังคับขู่เข็ญคนตัวสูง พอเขาไปทำอย่างที่ต้องการก็ตะคอกสั่งอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้อ! หาญเบิกบี พอใจยัง”
“พอใจแล้ว น่ารักที่สุด”
“เดี๋ยวได้หาญเบิกบีแน่ ยัยลูกลิงเอ้ย” กวินภพมันเขี้ยวอยากขย้ำคนเมาในวงแขนยิ่งนัก
กวินภพกับไตรทศรับบทหนักต้องพาคนเมาทั้งสามไปส่งด้วยความทุลักทุเล
“มึงพาขนมผิงไปเถอะ ทางนี้กูจัดการเอง ขืนปล่อยให้ขนมผิงอยู่ในรถคนเดียวมีหวังได้มีอะไรหลุดติดมือมาบ้างละ เผลอๆ
