เรื่องของเช้านี้...
“ฮือออออ!!!” เสียงร้องไห้ดังลั่น ทำให้กวินภพที่หลับสนิทตกใจสะดุ้งตื่น
“ยัยลูกลิงเป็นอะไร” คนตัวโตลนลานสำรวจร่างเล็กด้วยความห่วงใย
“โมะผิง...โมะผิง” เสียงแหบแห้งสั่นสะอื้น น้ำตาไหลอาบสองแก้มเนียน
“โมะ? อ๋อ แล้วโมะขนมผิงเป็นอะไร” กวินภพคิดเพียงครู่ เลื่อนสายตาลงไปยัง ‘จุดเกิดเหตุ’ ก็ทำให้เข้าใจได้ เพราะเมื่อคืนเธอครางออกมาตอนที่เขาถาโถมตัวตนเข้าใส่ ร่างกายตอบสนองอย่างร้อนแรง แต่เสียงครางที่เปล่งออกมาแต่ละครั้ง ทำเขาต้องอดกลั้นเป็นอย่างมากไม่ให้หัวเราะออกมา
“โมะผิงตายแล้ว” เสียงของคนตัวเล็กยังคงสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“โมะจะตายได้ยังไง” กวินภพไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอยังนั่งหัวโด่ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่อย่างนี้ แล้วส่วนนั้นของเธอจะตายได้อย่างไร
“โมะขึ้นอืดแล้ว” ขวัญพิชชาตื่นมาด้วยอาการปวดหัว แล้วยังเจ็บระบมที่ส่วนกลางกายสาวเป็นอย่างมาก เพียงแค่ขยับ ความเจ็บแปลบก็แล่นปราดไปทั
