“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของนีล” นิชาดาตอบแต่เพียงสั้นๆ เพราะเธอไม่ได้อยากให้ชายหนุ่มมาทำงานแทนและเก็บมาเป็นบุญคุณหรือมาคอยแขวะเธอทีหลัง
“อย่ามาทำเป็นทิฐิสูงตอนนี้เลย ฉันรู้ว่าเธอคงอยากจะหยุดเต็มทีแล้ว” ราเชนพูดพร้อมกับหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง นาทีนั้นที่เธอสบตากับเขาแม้จะเป็นเสี้ยววินาทีเขาก็สังเกตเห็นความบวมช้ำที่ดวงตาทั้งสองข้างของเธอ มันช่างกระตุกใจเขาให้หล่นวูบลงด้วยความเป็นห่วง และรู้ดีว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้นิชาดาต้องร้องไห้ตาบวมเช่นนี้
“ไม่เป็นไรหรอกหนูนีล ถือซะว่ามันเป็นคำสั่งของฉันที่ให้หนูพักก็แล้วกัน” รังสิมันต์พูดขึ้น
“ทำไม หรือไม่คิดจะปล่อยให้ฉันได้ดูแลพ่อตัวเองเลย” เมื่อหญิงสาวดูท่าไม่ยอมพักง่ายๆ ชายหนุ่มจึงแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะนีลไม่ขัดใจแล้ว เชิญคุณดูแลคุณรังสิมันต์ต่อ แต่ถ้าคุณรังสิมันต์มีอะไรด่วนเรียกนีลได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” หญิงสาว
