“น้องนนท์ แม่ขอโทษที่เสียงดังครับ ไปนอนต่อเถอะนะลูก” นิชาดารีบหันไปหาลูกชายด้วยความตกใจไม่ต่างกัน
“แม่นีลคุยกับใครเหรอครับ” น้องนนท์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมโถมร่างอวบๆ เข้ากอดผู้เป็นแม่
“นอนก่อนเถอะนะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอา” นิชาดาไม่ตอบแต่โอบกอดลูกน้อย ไม่สนสายตาอยากรู้อยากเห็นของน้องนนท์ ที่เหลือบตามองผู้ชายแปลกหน้า
“น้องนนท์ไปนอนนะคะคนดี” เธอพาลูกน้อยกลับไปที่เตียง ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มที่มองมาด้วยความอึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้น คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว
“คุณกลับไปเถอะค่ะ นีลไม่อยากให้ลูกตื่นขึ้นมาอีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแน่นอนว่าราเชนไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ๆ
“ถ้าไม่อยากให้ลูกตื่นก็ออกไปคุยกับฉันข้างนอก”
“ไม่ค่ะ” นิชาดาตอบปฏิเสธในทันที
“นีล อย่าดื้อ! ผมต้องการคุยกับคุณ” ราเชนออกคำสั่งด้วยสายดุ จนหญิงสาวต้องยอมทำตามเขาแต่โดยดี เพราะเกรงว่าน้องนนท์
