คุณหมอร้ายย้อนรัก

6

“ซวยจริงด้วย แต่แกกับลูกไม่เป็นไรก็ดีแล้วละ ฉันเสียใจด้วยนะเรื่องบ้านของแก” ชนัญญามองเพื่อนด้วยความเห็นใจ เพราะรู้ดีว่านิชาดาผูกพันกับบ้านหลังนี้แค่ไหน

“อื้ม ทำไงได้ พระเจ้าคงไม่ค่อยรักฉันมั้ง”

“สงสัยพระเจ้าให้ความสวยแกมาแล้ว กลัวคนอื่นอิจฉาแก เลยประทานความซวยมาให้ด้วย นีลเอ๊ย สวยและซวยมาก”

นิชาดาไหวไหล่ “ช่างเถอะ ว่าแต่แกมาหาฉันที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าฝันถึงฉันเลยอยากแวะมาหา” นิชาดาเอ่ยถามปนเสียงหัวเราะ เพราะเธอไม่เจอกับชนัญญามาหลายปี และคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันง่ายๆ

“แกจะว่าฉันก็ได้นะ แต่ว่าฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ เลยต้องมาขอร้องให้ช่วย คือว่า…ฉันอยากจ้างแกไปเป็นพยาบาลส่วนตัวให้คุณพ่อ” ชนัญญาพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ร้อยวันพันปีเธอไม่ได้ติดต่อนิชาดาเป็นเพราะว่ากลัวเพื่อนจะอึดอัด แต่มาวันนี้เธอกลับเข้ามาขอความช่วยเหลืออย่างหน้าไม่อาย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกจริงๆ

“หืม ล้อเล่นหรือเปล่า บ้านแกเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนะ มีพยาบาลให้เลือกใช้ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย” นิชาดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“แกคิดว่าฉันไม่เคยจ้างพยาบาลที่โรงพยาบาลตัวเองเหรอ ฉันจ้างเป็นสิบแต่คุณพ่อท่านไม่ให้ความร่วมมือ ทุกคนมาก็ขอลาออกหมด บางคนก็โดนคุณพ่อไล่เสียจนฉันเองยังอดสงสารไม่ได้” ชนัญญาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“แล้วแกคิดว่าคุณรังสิมันต์จะโอเคเหรอที่แกมาจ้างฉันน่ะ” แม้ว่าแต่ก่อนรังสิมันต์จะค่อนข้างใจดีกับเธออยู่มาก แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว นิชาดาไม่คิดว่ารังสิมันต์จะยังเอ็นดูเธออยู่

“โอเคสิ โอเคมากเลยแหละ เพราะคุณพ่อท่านเป็นคนขอให้ฉันมาหาแกเอง ท่านอยากให้แกไปเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ท่าน” ชนัญญาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันเนี่ยนะ…แกก็รู้ว่าฉัน…”

“แกสามารถย้ายไปอยู่ที่บ้านฉันได้เลย ส่วนน้องนนท์ฉันจะคอยส่งเสียทุกอย่าง ตอนนี้แกเองก็กำลังลำบากไม่ใช่เหรอ อย่าปฏิเสธเลยนะนีล แกช่วยฉันสักครั้งนะ ถือว่าฉันขอร้อง” ชนัญญาเอื้อมมือมาจับผู้เป็นเพื่อนอย่างอ้อนวอน

“ไม่ใช่ฉันไม่อยากช่วย แต่แกก็รู้ว่าฉัน…” สีหน้าเต็มไปด้วยความอึดอัด

“เขาจะไม่รู้เรื่องนี้…คนที่แกไม่อยากเจอเขาไม่ได้อยู่ไทยมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แกไม่ต้องห่วงว่าจะได้เจอเขา” ชนัญญาพูดแทรกอย่างรู้ทันว่าเรื่องที่เพื่อนกังวลคือเรื่องอะไร

“ฉันแค่ไม่อยากเข้าใกล้ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเขา แกก็รู้” นิชาดาพูดด้วยความลำบากใจเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เธอพยายามหนีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเขา ขอร้องเถอะนะนีล” ชนัญญาร้องขออีกครั้ง เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้เป็นพ่อถึงอยากให้นิชาดามาเป็นพยาบาลประจำตัว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยินดีที่จะมาขอร้องเพื่อนถึงที่ทำงานเพราะเธอเองก็รักนิชาดาในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเช่นกัน

“ขอเวลาฉันคิดหน่อยได้ไหม” นิชาดาพูดออกมาด้วยความสับสน เธออยากจะปฏิเสธข้อเสนอต่างๆ ไป แต่เมื่อมองไปที่ลูกชายของตนเองก็ถึงกับต้องคิดใหม่ เพราะเธอเองก็สงสารน้องนนท์ที่ต้องมาลำบากไปด้วย

“ก็ได้ ถ้าแกตัดสินใจได้ก็รีบติดต่อมาหาฉันนะนีล ฉันคิดถึงแกและอยากให้แกกลับมาเป็นเพื่อนสนิทฉันเหมือนเดิมนะ” ชนัญญายิ้มให้เพื่อนด้วยความจริงใจ เธอเองก็ไม่อยากกดดันนิชาดามากนัก ด้วยรู้ว่านิชาดาคงกลัวที่จะเจอ ‘เขาคนนั้น’ จริงๆ แม้เธอจะไม่รู้เบื้องลึกเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้คือ ‘เขาคนนั้น’ เกลียดเพื่อนเธอเสียยิ่งกว่าอะไร

นิชาดาพาน้องนนท์กลับมาที่ห้องเช่าที่เด็กชายบอกว่าเป็นบ้านผีสิง เพราะเมื่อคืนเห็นผู้หญิงผมยาวมายืนยิ้มให้ข้างเตียง เมื่อเช้าเธอจึงต้องรีบพาลูกใส่บาตร แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นผีหรือเจ้าที่เอ็นดูน้องนนท์มาหยอกล้อ อย่างไรเธอกับลูกก็ต้องอยู่ต่อด้วยเหตุผลที่ว่าเงินในกระเป๋าตอนนี้มันเบาราวกับขนนก

‘เฮ้อ ความจนน่ากลัวกว่าผีอีก’

ด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อมาถึงก็ได้แต่เฝ้ามองผู้เป็นลูกนั่งเล่นด้วยความสงสารที่พาแกมาลำบาก จากเด็กที่เคยวิ่งในพื้นที่สนามหญ้ากว้างๆ กลับได้แต่อยู่อุดอู้ในห้องเล็กๆ แบบนี้ มันทำให้คนเป็นแม่อย่างเธออดรู้สึกผิดไม่ได้ และต้องนึกถึงข้อเสนอที่ชนัญญายื่นให้

หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองควรตัดสินใจอย่างไรดี เธออยากให้น้องนนท์มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ขณะเดียวกันเธอก็กลัวเหลือเกินว่าตนเองจะต้องไปเกี่ยวพันกับ ‘เขาคนนั้น’ อีกครั้ง…ความสับสนวิ่งวนในสมองที่แยกเป็นสองฝ่าย เธอควรรับข้อเสนอของเพื่อนดีไหม จนความคิดอันสับสนพาให้ย้อนไปเมื่อห้าปีก่อน

เมื่อห้าปีที่แล้ว...

วันนี้เป็นวันสอบกลางภาคของนิชาดาและชนัญญา ทั้งสองสาวเรียนอยู่คณะพยาบาลศาสตร์ด้วยกัน และเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสี่ แม้ปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายที่จะได้เรียนด้วยกัน แต่ชนัญญาคิดไว้แล้วว่าจะชวนเพื่อนรักไปทำงานที่โรงพยาบาลของครอบครัวที่ตอนนี้มีผู้เป็นพ่อคอยบริหารงานทุกอย่าง

“สอบเสร็จแล้ว แกจะไปไหนไหม” ชนัญญาเอ่ยถามผู้เป็นเพื่อนด้วยความร่าเริง

“กลับบ้านน่ะสิ ฉันจะทำอะไรได้” นิชาดาพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ อีกเช่นเคย ฐานะของเธอไม่ได้ร่ำรวยและเป็นคนหาเช้ากินค่ำ ทุกวันนี้เธอต้องส่งเสียตัวเองเรียนจากเงินทุนที่ได้รับ ลำพังจะหวังพึ่ง ‘นันทิดา’ ผู้เป็นพี่สาวก็คงไม่ได้ เพราะนันทิดาเองก็ใช้เงินเก่งจนแทบไม่เหลือใช้จ่ายภายในบ้านแล้ว

“โห สอบเสร็จทั้งทีไปฉลองกันหน่อยไหม วันนี้พี่ชายฉันกลับจากต่างประเทศแล้วก็จะมารับฉันพอดี” ชนัญญาพูดด้วยความดีใจเมื่อนึกถึงพี่ชายสุดหล่อ อย่างไรวันนี้เธอก็ต้องลากนิชาดาไปฉลองด้วยกันให้ได้