จิรดาลืมตาขึ้นอย่างอับอาย เธอฟุ้งซ่านอีกแล้วที่คิดว่าเขาอยากจะจูบเธอ
“ทำไมหน้างอล่ะจิ๊ คิดอะไรอยู่หรือเปล่า”
“ปะ... เปล่าค่ะ เปล่า” จิรดาแก้ตัวเป็นพัลวัน
..ใครจะกล้าบอกว่าคิดอะไรอยู่กันเล่า อายตายเลย
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ หรืออายที่อาเห็นเรานอนน้ำลายยืดเต็มข้างแก้ม”
“อาวิชญ์บ้า จิ๊ไม่ได้นอนน้ำลายยืดซะหน่อย” เธอหน้างอเมื่อโดนล้อ
“แล้วทำไมหน้าแดงล่ะ หือ... หรือว่าคิดว่าอาจจะจูบเรา”
“ไม่ใช่นะคะ” จิรดาตาโตรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะหลบสายตาวูบเมื่อเขาพูดตรงใจเธอเช่นนี้
“ไม่ใช่อะไร ไม่คิดหรือไม่แน่ใจ ใครจะจูบลง ฟันยังไม่แปรง หน้ายังไม่ล้าง”
“อาวิชญ์” ถ้าลงไปชักดิ้นชักงอข้างเตียงได้เธอคงทำไปแล้ว คนอะไรชอบแกล้ง เมื่อก่อนเธอไม่เห็นเขาเป็นแบบนี้เลยนี่นา
“เห็นหลับตาปี๋เลย ทำเหมือนผู้หญิงรอให้ผู้ชายจูบ”
“ไม่ใช่สักหน่อย จิ๊ไม่ได้คิด ไม่อยากให้อาวิชญ์มาจูบด้วย” จิรดาเอาอารมณ์โมโหเข้ามาแทนที่
