ม่านไหม...
ยอมรับว่าฉันตกใจที่เห็นเขาเมื่อครู่จนทำอะไรไม่ถูกฉันรู้ว่าเขาน่าจะได้ยินฉันพูดกับลูกเขาถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น
"ยัยหนูเอ็งไปเรียกพ่อมากินข้าวไป" ยายเดินมาบอกน้องจันทร์เจ้าซึ่งแกก็ฟังรู้เรื่องรีบวิ่งออกไปทันที ฉันแอบเดินตามลูกออกไปจนกระทั่งเห็นเขานั่งก้มหน้าอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน
"พ่อจ๋า ข้าว กินข้าว" ลูกดึงแขนของเขาให้ลูกขึ้นทำให้ฉันเห็นว่าตาของเขาแดงมากเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มาเขาดึงลูกมากอดแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง
"ไม่ร้องน๊าาา โอ๋ โอ๋" น้องจันทร์เจ้าเอามือกอดคอพ่อแล้วก็ลูบหลังเหมือนที่ฉันเคยปลอบแกเวลาแกร้องไห้
"พ่อไม่ร้องแล้วครับพ่อไม่ร้องแล้ว ป่ะเราไปกินข้าวกันนะ" พอเขาอุ้มลูกเดินมาฉันก็รีบหลบเข้าบ้านทันที
"กินได้ไหมล่ะ" ยายถามเขาเพราะเห็นว่าเขามองอาหารตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็นซึ่งก็คงไม่แปลกเพราะอาหารที่ฉันทำเป็นอาหารพื้นเมืองของทางเหนือและมีรสชาติเผ็ดที่เขาไม่เคยกินจะมีที่ไม
