ม่านไหม...
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลกับคุณภานุที่รีบบินมาหลังจากรู้ว่าคุณเจ้าสมุทรประสบอุบัติเหตุ ฉันไม่อยากนึกถึงภาพตอนที่เห็นเขากำลังถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน แต่มันติดตาจนฉันไม่อาจข่มตาหลับลงไปได้สภาพเลือดท่วมตัวทำให้ฉันใจแทบขาดตามใบหน้าและแขนขาของเขามีรอยแผลหลายแห่ง ตำรวจสันนิษฐานว่าเขาอาจจะหลับในขณะขับรถลงเขามาไหนจะสภาพอากาศที่หนาวจัดทำให้หมอกปกคลุมไปทั่วทั้งถนนลงจนมองไม่เห็นทางไหนจะพื้นถนนที่ลื่นทำให้เขาไม่สามารถควบคุมรถได้ แต่โชคดีที่ไหล่เขาที่ตกลงไปมันไม่ได้ลึกมากทำให้เจ้าหน้าที่พาตัวของเขาขึ้นมาได้เร็วเพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจจะไม่มีชีวิตรอดจนมาถึงโรงพยาบาลถ้าตกลงไปลึกมากกว่านี้
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป....
"พ่อจ๋า ตื่น พ่อ พ่อ ตื่น ตื่น"
"พ่อตื่นน๊า พ่อ พ่อจ๋า" ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเองเพราะไม่อยากให้ลูกเห็นฉันสงสารลูกเหลือเกินหลายวันมานี้ตั้งแต่คุณหมอย้ายเขามาห้องพักฟื้นน้องจันทร์เจ้าจะมาน
