ม่านไหม...
หลังจากที่ได้ฟังทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่พูดฉันก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้พอแม่เห็นฉันแม่ก็มีสีท่าตกใจและกำลังจะเดินหนีฉันรีบวิ่งไปหาแม่แล้วกอดท่านไว้ ท่านดูผอมลงกว่าวันนั้นใบหน้าของท่านดูไม่ดีเท่าไหร่จนกระทั่งผ้าที่ท่านใช้คลุมผมมันร่วงลงมาที่ไหล่ทำให้ฉันเห็นว่าผมของท่านบางลงจนแทบไม่มีเส้นผมหลงเหลืออยู่ ฉันมองท่านอย่างตื่นตะลึงที่แม่เปลี่ยนไปในเวลาไม่ถึงเดือน
"แม่..ป่วยใช่ไหมคะ"
"แม่..เอ่อ แม่" แม่มีสีหน้าอึกอักไม่อยากตอบ
"เมื่อกี้ม่านได้ยินแม่พูดว่าแม่ป่วยเป็นมะเร็ง"
"คือแม่..แม่ไม่ได้เป็นอะไรลูกแม่สบายดี"
"ถึงขนาดนี้แล้วแม่ยังจะมีอะไรปิดบังม่านอีกคะ แม่จะให้ม่านรู้สึกผิดไปจนตายเลยใช่ไหมถ้าวันนึงแม่ทิ้งม่านไปอีกคน"
"ม่าน แม่ไม่ได้คิดแบบนั้นนะลูก หนูอย่าเข้าใจผิด แม่...แม่ยอมรับก็ได้ แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว"
"แม่ไม่สบายทำไมแม่ไม่บอกม่านคะแม่จะปิดบังเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่
