นิชารีบเดินเข้ามาภายในบ้านพักที่เธอเช่าอาศัยอยู่ แม้บ้านจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรเป็นบ้านหลังเล็กๆที่มีเพียงหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำเท่านั้น หน้าบ้านเป็นพื้นที่ลานกว้างพอที่เธอจะให้ลูกของเธอมีพื้นทีวิ่งเล่นในวันที่เขาโตขึ้น และนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้นิชาตัดสินใจมาเช่าบ้านอยู่ เธอไม่อยากให้ลูกของเธอโตมาในห้องแคบๆ สี่เหลี่ยม เพราะเธอก็สามารถหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกได้แม้เธอจะเหนื่อยหาเงินเพิ่มกว่าเดิมก็ไม่เป็นอะไร
“เป็นยังไงบ้างคะป้าใจ ดื้อมั้ย” นิชาเอ่ยถามป้าใจ ป้าข้างบ้านที่เธอสนิทที่สุดตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านเช่า ก็มีป้าใจนี่แหละที่คอยดูแล แวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอรวมทั้งทำกับข้าวมาให้เธอในช่วงก่อนคลอดรวมทั้งที่เธอคลอดใหม่ๆ ป้าใจหันมายิ้มให้นิชาอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปมองเด็กแฝดชายหญิงสองคนที่นอนหลับอยู่บนที่นอน
“ไม่จ๊ะ ป้าให้กินนมเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี่เอง”
“น้ำชาขอบคุณป้ามากเลยนะคะที่ช่วยมาเลี้
