ธนัตถ์เดินหอบหิ้วของเต็มสองไม้สองมือเข้ามาในบริษัทด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทำเอาพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับแปลกใจไม่น้อยกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของเจ้านายหนุ่มที่ไม่เคยได้เห็นมานานหลายปี พลางนึกสงสัยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของพวกเขากันแน่ ไม่เว้นแม้แต่ประภาคนที่สนิทที่สุดก็ยังอดนึกสงสัยไม่ได้
“พี่ภาครับ ผมซื้อขนมมาฝากทุกคนถ้ายังไงฝากพี่ภาเอาไปแบ่งน้องๆด้วยนะครับ” ประภายื่นมือไปรับถุงขนมมาจากธนัตถ์ด้วยความงุนงงไม่น้อย เพราะไม่เพียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่เจ้านายของเธอยังมีน้ำใจซื้อของมาฝากอีกด้วยยิ่งเพิ่มความแปลกคูณสองเข้าไปใหญ่
“คะ ค่ะ วันนี้ดูคุณธีร์อารมณ์ดีนะคะ”
“เหรอครับ ผมก็ว่าผมปกตินะครับพี่ภา” ประภาแทบอยากจะเถียงออกไป ว่าปกติตรงไหนไม่ทราบปกติทุกวันที่มาทำงานนี่มาเหมือนคนไม่มีวิญญาณใบหน้าเคร่งขรึมหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานจนพนักงานทุกคนพากันกลัว แต่วันน
