นาฬิกาบนข้อมือบ่งบอกเวลาสิบโมงเช้านิชาลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ หยิบสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดเข้าไปยังรายชื่อที่เจ้าของชื่อบังคับให้เธอบันทึกไว้ตอนเช้าที่ผ่านมา ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออกแต่ยังไม่ทันจะมีสัญญาณอะไรนิชาก็รีบกดตัดสายทิ้งไป
"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง" บ่นออกมาเบาๆก่อนจะวางสมาร์ทโฟนลงที่โต๊ะอีกครั้ง
"เป็นอะไร เฮียเห็นเราหยิบวางหยิบอยู่หลายรอบแล้ว จะโทรก็ไม่โทร" กาแฟเอ่ยถามน้องสาวขึ้นด้วยความสงสัยเพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่น้องสาวมาถึงก็เอาแต่นั่งถอนหายใจพร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาจะโทรแต่อีกสักพักก็วางลงเหมือนเดิม
"ชาเป็นห่วงลูก" นิชาเอ่ยตอบกลับมา เพราะวันนี้ธนัตถ์มาขออนุญาตเธอพาลูกๆไปที่บริษัทด้วยครั้นเธอจะคัดค้านหรือปฏิเสธไม่ให้ไปก็ดูจะเป็นการกลืนน้ำลายตัวเองที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านั้น
"เป็นห่วงแต่ก็ยอมให้พี่ธีร์พาลูกไป"
"ก็ชาเคยพูดไว้ว่าชาจะไม่กีดกันถ้าพี่ธีร์อยากจะมาหาหรือพาลูกไปเท
