นิชานั่งก้มหน้านิ่งระดับสายตาอยู่ที่หน้าอกแกร่งนั้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ชายที่นั่งจ้องเธอเอาๆ ด้วยความประหม่า นานแล้วที่เธอกับเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ นานแล้วที่เธอกับเขาไม่ได้ใกล้ชิดสนิทแนบแน่นกันเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ อยู่ดีๆให้มานั่งบนตักจ้องตากันมันก็ทำตัวไม่ถูก
“คนที่พยศกรีดร้องลั่นห้องคนเมื่อกี้ไปไหนแล้วนะ ชาเห็นมั้ยครับเขาหายไปไหนแล้ว” ธนัตถ์พูดกระเซ้าแหย่คนที่นั่งหน้าแดงระเรื่อด้วยรอยยิ้มกริ่ม นิชาเงยหน้ากัดปากตัวเองแน่นมองค้อนธนัตถ์อย่างเคืองๆ รู้อยู่เต็มอกว่าคนตรงหน้าแกล้งพูดว่าเธอแต่ครั้นที่เธอจะโต้เถียงกลับไปก็กลัวเขาจะทำอย่างที่พูดก่อนหน้านั้นจริงๆ
“ไม่ต้องมาพูดเลย” เมื่อเห็นอาการกระเง้ากระงอดของนิชาธนัตถ์ก็ลอบยิ้มออกมาน้อยๆ
“เวลาชางอนนี่น่ารักดีเนาะ” นิชาเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดนั้นด้วยความเขินแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้แสร้งถลึงตาใส่คนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า แ
