นิชางัวเงยตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ด้วยความอ่อนเพลียรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด ดวงตาคู่สวยลืมขึ้นและหลับลงไปใหม่ก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อให้ม่านตาปรับแสง หันมองไปยังที่นอนที่ว่างข้างๆก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กระวีกระวาดรีบลุกจากเตียงวิ่งออกมานอกห้อง
“อ้าว! น้ำชา ตื่นแล้วเหรอ มาทานข้าวมาพี่กำลังจะเข้าไปปลุกพอดี“
“พี่ธีร์!! ลูกล่ะคะลูกไปไหน” นิชาเอ่ยถามธนัตถ์ด้วยความร้อนใจตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เห็นลูกๆทั้งสองคนนอนอยู่ข้างๆเหมือนที่เคยเป็นเฉกเช่นทุกวัน
“น้ำชา ลูกก็อยู่บ้านป๊าไง” ธนัตถ์เอ่ยตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกตกใจของนิชา นิชายืนประมวลคำพูดของธนัตถ์อยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเดินมานั่งลงที่โซฟาด้วยความโล่งใจ
“จริงด้วยสิ ชาใจหายหมดเลยตื่นขึ้นมาไม่เจอลูก” ธนัตถ์เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ก่อนจะดึงนิชาเข้ามากอดไว้
