“ลุงกาแฟขา” เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความดีใจใบหน้าจิ้มลิ้มฉีกยิ้มกว้างสดใสพร้อมทั้งร่างเล็กๆวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นลุงที่นั่งรออยู่ในร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล กาแฟลงจากเก้าอี้ย่อตัวลงนั่งอ้าแขนรับร่างเล็กของหลานสาวในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องแขนตุ๊กตาเข้ามาในอ้อมกอด
“คิดถึงจังเลยครับ ขอหอมให้หายคิดถึงหน่อยสิ” ว่าแล้วก็สูดความหอมจากแก้มนุ่มนิ่มของหลานสาวเข้าไปเต็มปอด โดยมีนิชาที่ยืนอุ้มลูกชายมองดูด้วยรอยยิ้ม
“ชื่นใจจังเลย”
“สวัสดีค่ะคุณลุง” เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระริสาก็ยกมือไหว้ผู้เป็นลุงทันทีตามที่มะม้าของตัวเองสอน นั่นยิ่งทำให้กาแฟยิ้มกว้างในความน่ารักน่าเอ็นดูของหลานสาวตัวน้อย
“สวัสดีครับ มามะ มานั่งบนเก้าอี้ดีกว่าลุงสั่งเค้กไว้ให้ริสาด้วยนะ” กาแฟอุ้มหลานสาวมานั่งบนเก้าอี้ข้างก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงตามโดยมีนิชากับธามนั่งตรงข้าม
“ขอบคุณค่ะคุณลุง” ริสายกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นลุงเป็นการขอบคุณก่อนจะหัน
