เมื่อรถยนต์จอดสนิทลงหน้าคอนโดนิชารีบเปิดประตูรถลงมาทันทีโดยไม่พูดอะไรกับคนที่ขับรถมาส่งเลยสักนิด เพราะเธอไม่อยากพูดไม่อยากคุยอะไรกับเขาอีกทั้งนั้นรีบก้าวขายาวๆเข้าในคอนโดทันที
“น้ำชา” เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากล๊อบบี้ของคอนโดพร้อมทั้งร่างสูงของเตอร์ที่เดินเข้ามาหาทำให้นิชาต้องหยุดชะงักลงและหันไปมองตามทิศทางของเสียงนั้นก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย
“พี่เตอร์มารอชาเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่เป็นห่วงน่ะ ก็เลยมานั่งรอ” คำพูดและน้ำเสียงที่อบอุ่นของเตอร์ทำให้นิชาน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ บางครั้งคำพูดแค่ไม่กี่คำ น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงจริงๆก็ทำให้คนที่อ่อนแอรู้สึกดีขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เหมือนอย่างนิชาในตอนนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้ำชา” เตอร์เอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของนิชาอย่างแผ่วเบา สัมผัสอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากฝ่ามือของเตอร์ ทำให้น้ำตาที่คลออยู่นั้นไหลออกม
