เตอร์ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวพร้อมกับสเต็ตโทสโคปที่คล้องอยู่ที่คอเดินยิ้มกริ่มเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ตรงมาหาเพื่อนรักที่กำลังนั่งดูฟิล์มเอกซเรย์คนไข้อยู่ที่โต๊ะทำงาน กาแฟหรี่ตามองเพื่อนรักที่นั่งเท้าคางมองหน้าเขานิ่งๆจะพูดอะไรก็ไม่พูดเอาแต่นั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น
“มีอะไรวะ ผีเข้าเหรอนั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ”กาแฟเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนหนุ่มอย่างรอคำตอบ
“เปล่า ไม่มีอะไรแค่คนอารมณ์ดีเฉยๆ”
“ดีเกินเหตุไปป่ะวะ นั่งยิ้มอย่างกับคนมีความรัก”
“จริงอ่ะ หน้าฉันมันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้มของความตื่นเต้น
“ก็เอออ่ะดิ สรุปคือแกมีความรัก” กาแฟเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ส่วนคนถูกถามก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าความรักได้มั้ย รู้แค่ว่าเวลาอยู่ใกล้เขาฉันมีความสุขอ่ะ” เตอร์พูดตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม พลางคิดไปถึงรอยยิ้มและใบหน้าแดงๆเวลาที่เขินอายของนิชาก็ทำให้เตอร์ยิ้ม
