ดวงตาคู่สวยค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆเมื่อแสงสว่างสาดส่องเข้ามาในห้องนอนก่อนจะหลับลงไปใหม่และลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อให้ม่านตาได้ปรับแสง นิชาหันมองมายังที่ว่างข้างๆบนเตียงนอน ฝ่ามือเล็กยื่นมาลูบเบาๆความเย็นย่ำจากที่นอนบอกได้อย่างดีว่าคนที่นอนอยู่ตรงนี้คงลุกออกไปนานแล้ว น้ำใสๆค่อยๆไหลลงจากดวงตาคู่สวยก่อนที่เจ้าตัวจะรีบเช็ดมันทิ้งไป พลางถอนหายใจออกมาเบาๆกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา ในเมื่อมันเสียไปแล้วมันผ่านไปแล้วก็ควรจบจะมามัวร้องไห้ทำไมกัน ถึงไม่เสียให้เขาสักวันเธอก็ต้องเสียให้คนอื่นอยู่ดี สู้ดีเสียงให้คนที่เธอยังรักจะดีกว่า
นิชายันตัวลุกนั่งพิงหัวเตียงรู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งตัว รับรู้ถึงไอร้อนที่แผ่กระจายอยู่รอบตัว สรุปง่ายๆ คือเธออ่อนแออีกแล้ว ทำไมเธอถึงได้เป็นคนอ่อนแอแบบนี้นะ นิดๆหน่อยๆก็จ้องแต่จะไม่สบายอย่างเดียว แต่จะว่าไปมันก็สมควรจะเป็นไข้อยู่หรอกเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เล่นซะ
