นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องเข็มสั้นชี้เลขหกเข็มยาวชี้เลขสิบสองเป็นการบอกว่าตอนนี้เข้าสู่เช้าวันใหม่มาได้หลายชั่งโมงแล้ว แต่คนที่นั่งอยู่บนโซฟายังคงนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเพื่อรอการกลับมาของใครอีกคนซึ่งไม่มีวี่แววว่าคนที่รอจะกลับมาเลยสักนิดหลายต่อหลายครั้งที่หันมองไปทางประตูห้องเพื่อหวังว่าจะถูกเปิดออกจากทางด้านนอกแต่ก็ได้แค่หวัง ดวงตาแดงก่ำที่เกิดจาการไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืนทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย
ความเจ็บวิ่งเข้าจุกอยู่ที่อกครั้งแล้วครั้งเล่า สมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่พยายามโทรออกหาเบอร์ที่ติดต่อไม่ได้ตลอดทั้งคืนด้วยความหวังว่าจะติดต่อได้แต่ก็ผิดหวังเมื่อเลขหมายปลายทางยังเป็นสัญาณปิดเครื่องเหมือนเดิมถูกวางเอาไว้ข้างกายเพราะแบตหมด นี่นิชาไปจากเขาจริงๆใช่มั้ย ธนัตถ์ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ ความรู้สึกตอนนี้มันอื้ออึงไปหมดคิดอะไรไม่ออ
