ภายในสวนสาธารณะกลางเมืองที่เต็มไปด้วยต้นไม้ มีสายลมพัดโชยเบาๆเพื่อคลายความร้อนระอุในเวลาบ่าย ใกล้สระน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่บนเก้าอี้สีขาวผู้หญิงกับผู้ชายกำลังนั่งมองไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย เสียงรถและเสียงนกที่ดังแทรกเข้ามาไม่ได้เข้าไปในโสทประสาทของคนทั้งคู่เลยสักนิดโดยเฉพาะหญิงสาวที่นั่งเงียบปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆอยู่แบบนี้ร่วมชั่วโมงโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำจะมีก็เพียงเสียงสะอื้นเบาๆเท่านั้น และในที่สุดชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายก็อดรนทนต่อไปไม่ไหวเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“เป็นยังไงบ้างรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง” นิชายกผ้าเช็ดหน้าที่ชายหนุ่มให้มาในตอนแรกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองที่อยู่บนใบหน้าทิ้งไป พร้อมกับสูดเอาอากาศเข้าปอดลึกๆเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก หันมาส่งยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความเศร้าให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆร่วมชั่วโมงด้วยความขอบคุณ ขอบคุณที่นั่งเป็นเพื่อนเงียบๆดูเธอร้องไห้อ
