หญิงสาวในชุดเดรสสีดำเดินนวยนาดเข้ามาภายในร้านอาหาร ใบหน้าสวยที่แต่งเติมมาอย่างดีเหยียดยิ้มออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะด้วยใบหน้านิ่งขรึมแต่เต็มไปด้วยตวามเครียดที่สื่อออกมาทางสายตา จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอด้วยความโกรธเคืองอย่างปิดไม่มิด แต่อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะสำนักกลัวแต่อย่างใด สะโพกงอนงามหย่อนนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างตรงหน้าของชายหนุ่ม
“ขอโทษที่มาช้านะคะ” เอ่ยออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดเหมือนคำพูดเลยสักนิด ทั้งที่เธอมาช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ร่วมสามสิบนาที
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” ใช่! เขารอได้ ต่อให้นานกว่านี้ก็รอได้เสมอ เพราะเขาอยากฟังความจริงจากปากของเธอจริงว่าเพราะอะไรถึงได้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นลงไปได้
“น่ารักจังเลยค่ะ นัดเมย์ออกมาหามีอะไรหรือเปล่าคะ” เมษายังคงเอ่ยถามต่อไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าที่ชายหนุ่มนัดเธอออกมาวันนี้ด้วยเรื่องอะไร
“ผมเข้าเรื่องเลยแล
