ภายในห้องรับแขกบนโซฟาตัวกว้างมีนางรัญญาและสามีนั่งอยู่บนนั้น ส่วนโซฟาอีกตัวก็มีนางประไพนั่งอยู่ ด้านล่างตรงหน้าของนางรัญญาและอำนาจมีธนัตถ์นั่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง สองมือของชายหนุ่มยกขึ้นแนบอกก่อนจะก้มลงกราบเทบเท้าของผู้ใหญ่ทั้งสองคนโดยมีนางรัญญาก้มลงรับไหว้พร้อมทั้งประคองธนัตถ์ให้ลุกขึ้น
“ลุกขึ้นเถอะลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนของนางรัญญาเอ่ยขึ้น ธนัตถ์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าเหมือนเดิมด้วยความรู้สึกผิดที่เขาทำร้ายคนที่เขารักให้เสียใจ ไม่สามารถดูแลลูกสาวของท่านทั้งสองได้ดีเหมือนที่ท่านดูแล
“ผมขอโทษคุณน้าทั้งสองด้วยนะครับ กับเรื่องที่เกิดขึ้นผมมันไม่ใช่ลูกผู้ชายผมมันไม่ใช่คนดี ผมทำให้น้องเสียใจผมทำร้ายน้อง ผมมันห่วยสิ้นดี แต่ผมพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างนะครับคุณน้า ผมตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าน้องเรียนจบรับปริญญาเสร็จเมื่อไหร่ผมจะมาสู่ขอน้องกับคุณน้าทั้งสองคน แต่มันก็ดันมาเกิดเรื่องซะก่อน ผมขอโทษนะครับ” ธน
