นิชานั่งสะบัดศีรษะไล่ความมึนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อคืนยังคงคั่งค้างอยู่แม้ฤทธิ์จะเบาบางลงแต่ก็ยังคงหลงเหลือความปวดศีรษะอยู่บ้าง ดีแค่ไหนแล้วที่ยังสามารถลุกจากเตียงนอนและประคองตัวเองมาทำงานได้โดยไม่สายแม้แต่นาทีเดียวก็นับว่าเก่งมากแล้ว อยากจะยกนิ้วโป้งให้ตัวเองเสียจริงๆกับความเก่งที่สามารถพยุงตัวเองมาทำงานได้ในครั้งนี้
“กาแฟร้อนๆ คงจะทำให้อาการแฮงค์ดีขึ้นมาบ้าง” นิชาเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดก่อนจะยื่นมือมารับแก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นลอยมาเตะจมูกด้วยรอยยิ้มขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะพี่เรย์ ปวดหัวชะมัดเลยอ่ะถ้ารู้ว่าเมื่อคืนกินแล้วจะปวดหัวแบบนี้ ชาจะไม่กินเลยจริงๆ”
“ก็เพราะว่าเราอ่อนไง”
“ใครจะไปคอแข็งเหมือนพี่เรย์ล่ะคะ”
“อันนี้คือชมใช่ป่ะ”
“ใช่ค่ะ” ตอบกลับมาตาใสแจ๋วอย่างทะเล้น ก่อนจะยกแก้วกาแฟที่อยู่ในมือขึ้นจิบ
“ได้ข่าวว่าจะเลิกเป็นสาวนักวิ่งแล้วเหรอ” อคิณแกล้งเอ่ยแซวออกมายิ้ม ทำ
